Blogger Liesje - 'Voordat je als hulpverlener aan doelen kan werken, moet er eerst vertrouwen zijn en dat kost tijd'

Dat je in de zorg doelen moet behalen in een bepaalde tijd is een mooie gedachte en goed om in het vizier te houden. Zeker omdat er in het verleden ook te lang de tijd werd genomen om bepaalde doelen te behalen en daardoor onnodig lang zorg werd geboden. Het houdt de hulpverlener en degene die de hulp ontvangt scherp. En voor degene die de hulp ontvangt is het ook duidelijk waarvoor iemand komt en wanneer het klaar is. 

De mensen waar ik vaak mee werk hebben LVB (licht verstandelijke beperking) of NAH (niet aangeboren hersenletsel) en vaak meer problematieken dan alleen de beperking. Ook zijn er vaak al veel hulpverleners voor mij geweest, waardoor het vertrouwen in de hulpverlening er niet altijd is. Voordat je als hulpverlener aan doelen kan werken, moet er eerst vertrouwen zijn en dat kost tijd. Bij sommigen is het binnenkomen al heel spannend en dat kost tijd. Ook de onvoorspelbare dingen, het leven overkomt iemand vaak, waardoor een afspraak niet door kan gaan… dat kost tijd. Of als een kind zijn dag niet heeft en op het moment dat jij er als hulpverlener bent geen zin heeft om aan de slag te gaan omdat er iets gebeurd is op bijvoorbeeld school…  Dat kost tijd. Of een moment dat degene die de hulp ontvangt het allemaal even niet meer ziet zitten en alleen maar een luisterend oor nodig heeft om die dag verder te kunnen... Dat kost tijd. Of de spanningen in huis zo hoog zijn dat er geen ruimte is om te oefenen aan het doel wat behaald moet worden… Dat kost tijd. En die tijd is een investering in uiteindelijk een goede samenwerking met degene die de hulp ontvangt. Door er te zijn en aan te sluiten. 

Dan kan je als hulpverlener nog zo een mooi plan hebben om het doel te behalen in de voorgestelde tijd, maar met mensen werken is onvoorspelbaar en niet in te plannen. Je kan als hulpverlener heel hard gaan rennen, maar dan ben je in je strijd degene die de hulp ontvangt kwijtgeraakt. Terwijl het juist zo belangrijk is om die kleine bewegingen die er worden gemaakt te zien en te benoemen. En die beweging zal toch echt moeten komen vanuit degene die de hulp ontvangt, op zijn/ haar tempo. De maatschappij verwacht snelheid maar die is niet voor iedereen haalbaar. En juist door stil even te staan en rond te kijken, zie je veel meer dan dat je voorbij rent. 

Zo ben ik net gestart in een gezin, moeder hoogzwanger en moet het rustig aan doen vanwege de groei van het kindje. Er zijn doelen gesteld, maar moeder gaf aan dat ze het belangrijk vond om eerst te werken aan de vertrouwensband en dat ze daar de tijd voor wil hebben. Anders werkt het niet. De eerste afspraken lukte niet omdat moeder steeds naar het ziekenhuis moest voor haar ongeboren kindje. Wel hebben we telefonisch contact en volg ik hoe het met haar en haar gezin gaat en denk ik met haar mee als ze het even niet meer overziet. Er zijn doelen om aan te werken, maar dat lukt nu nog niet. Geen ruimte voor in haar hoofd. En zolang er geen onveiligheid is voor de kinderen kan ik nog even wachten en investeren in de vertrouwensband. Maar ik zie wel dat ouders, ondanks alles, zorgen dat de kinderen naar school gaan en dat er iemand is voor de kinderen als ouders weer plotseling naar het ziekenhuis moeten. Het is voor hen even overleven tot de baby er is waardoor er geen ruimte is om aan de gevraagde doelen te werken. Maar ondertussen ben ik wel aan de vertrouwensband aan het werken in de hoop dat we daar straks de vruchten van kunnen plukken als de baby er is. Zolang ik niet voor ze uitren ben ik verbonden. En verbinden is belangrijk om vertrouwen te krijgen en te kunnen samenwerken met het gezin.