Een artikel uit Persoonlijk
‘Als ze wakker is, geniet ze van de boom die ze kan zien en de vogel op het dak van de overburen’
De cliënt van regieverpleegkundige Lydia ziet het einde van haar leven steeds dichterbij komen. Als Lydia haar vertelt dat ze volgende week vakantie heeft, daalt bij beiden het besef in dat dit de laatste keer is dat ze elkaar zien…
‘Volgende week heb ik vakantie’, zeg ik tegen mevrouw. Ze heeft mijn hand vastgepakt. Vandaag zijn er veel stiltes tussen onze zinnen. Ze is moe, zó ontzettend moe.
Geregeld kom ik bij haar. Er is veel om over te praten voor haar. Ik hoef alleen maar te luisteren. De laatste weken worden de bezoekjes steeds korter. Ze gaat achteruit en ze is zichtbaar moe. Ze ligt alleen nog maar op bed. Op mijn vraag hoe het vandaag met haar gaat, weet ze me geen antwoord te geven. ‘Tja, wat zal ik zeggen’, en ik begrijp het. Wat moet je ook zeggen?
Als ze wakker is, geniet ze van de boom die ze kan zien en de vogel op het dak van de overburen. Ze geniet van de zon die aan de hemel schijnt en ze vertelt me dat hij draait. ‘Kwart over tien ’s morgens. Let maar op!’ en ik zeg haar dat ik zal kijken. Ze heeft gedachten die maar doorgaan en soms deelt ze er een paar met mij.
De dagen vloeien in elkaar over. Elke dag is het steeds meer afscheid nemen van het leven en meer en meer bezig zijn met sterven. Terwijl er draden zijn die nog gehecht moeten worden, moet ze ook steeds meer loslaten. Haar gedachten staan niet stil.
‘Hoe zal het zijn? Sterven?’ dat zijn vragen die haar bezig houden op dit moment. Ze blijft mijn hand vasthouden. ‘Lekker warm zijn jouw handen’, en dan sluit ze haar ogen weer. Zo zijn we samen een tijdje stil.
‘Lekker dat je vakantie hebt’, zegt ze ineens. ‘Dan zien we elkaar denk ik niet meer’, en even opent ze haar ogen. ‘Als je me niet meer ziet, zwaai dan maar naar mij’, ik knik en zij lacht.
Ik zie haar inderdaad niet meer. Haar kist wordt uitgedragen. Bijzonder moment altijd, het afscheid van een bewoner. Als al het personeel in een rij in de hal staat, de kist op de baar voorbijkomt. Als iedereen stil is en meeloopt en wacht tot aan het moment dat de rouwauto wegrijdt, uit het zicht verdwenen is.
In gedachten zeg ik haar gedag. Ik zwaai, heel even. Zoals beloofd.
Dit is Lydia
Hallo, mijn naam is Lydia Scheringa. Ik heb lange tijd gewerkt als verpleegkundige in het Zotel en vervolgens ben ik werkzaam geweest in een hospice. Al een aantal jaren werk ik in het verpleeghuis. Ik heb gewerkt op een afdeling met bewoners met dementie en voerde daarnaast taken uit op het gebied van kwaliteit. Mijn affiniteit met de palliatieve zorg is groot en het was een mooie uitdaging dat ik de Leergang Palliatieve Zorg mocht volgen en heb afgerond. Inmiddels ben ik regieverpleegkundige binnen twee verpleeghuizen. Een mooie en leuke afwisselende baan. Schrijven is een hobby van me en ik ben daarom een blog gaan bijhouden. Mijn blog is te vinden en te volgen via http://rondjeomdezorg.home.blog en via Facebook: www.facebook.com/Rondjeomdezorg.
Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!
Reageren op dit bericht?
Om te kunnen reageren op dit bericht moet je ingelogd zijn. Klik hier om in te loggen.