‘Het creëert een minder opgesloten gevoel, voor zowel de medewerkers als de bewoners’

Opendeuren-beleid

‘Goedemorgen’, meneer Meijer komt tegenover me zitten. Ik ben aan het werk aan een tafel in de ontmoetingsruimte. Meneer Meijer komt van een afdeling op de vierde verdieping. Voorheen noemden we dat de gesloten afdeling. Dat is inmiddels niet meer voor te stellen.

Een paar jaar terug hebben we binnen onze locatie de deuren opengedaan. Het zogenaamde ‘opendeuren-beleid’. Bewoners hebben nu de vrijheid om door het hele huis te lopen. Dat geeft bewoners meer bewegingsvrijheid en vermindert onrust. Het geeft ze vrijheid om heen en weer te lopen, zonder de belemmering van een gesloten deur. Deuren die gedachten stoppen, de gesprekken met jezelf of die je het gevoel geven de eigen regie kwijt te zijn.

Voor zorgmedewerkers werkt het ook prettig. Bewoners krijgen meer ruimte, maar zij ook. Er is bijvoorbeeld meer contact met de groep ernaast. Het creëert een minder opgesloten gevoel, voor zowel de medewerkers als de bewoners.

De deuren gingen niet ineens open. Daar ging een proces aan vooraf. Collega’s en naasten moesten we erbij betrekken. De deuren opendoen, roept vragen op: ‘Hoe gaat het dan als een bewoner beneden loopt en we willen lunchen? Moet ik de bewoner dan overal zoeken, terwijl ik de andere bewoners alleen laat op de groep?’ ‘Gaan bewoners niet kamers inlopen van andere bewoners en nemen ze dan niet spullen mee?’ ‘Stel dat mijn moeder gaat lopen, valt ze dan niet?’ ‘Wandelt mijn vader niet het gebouw uit en hoe moet het dan met de drukke weg?’

Terechte vragen. Daar hebben we ruimte voor gegeven. Het was aan de ene kant een kwestie van loslaten en aan de andere kant ook een mate van veiligheid waarborgen. Zo blijft er bij de voordeur van de locatie een code nodig om het gebouw te verlaten.

In de praktijk blijk het mee te vallen. Veel bewoners gebruiken de lift niet en blijven op de eigen etage. Soms loopt iemand inderdaad de kamers van andere bewoners in en wordt dat door de andere bewoner niet gewaardeerd. Dan is het zoeken naar oplossingen om dat te voorkomen.

Ook bij medewerkers is het een andere manier van denken. Het komt voor dat een collega goedbedoeld een bewoner begeleidt naar de eigen afdeling. ‘Meneer Meijer is er weer hoor, hij liep op onze afdeling rond…’ Het mag. Meneer Meijer mag daar rondlopen. Nodig hem uit aan tafel en laat hem een kop koffie meedrinken.

Het ‘opendeuren-beleid’ is een mooie verbetering in de zorg aan bewoners met dementie. Een volgende stap zou zijn dat ze buiten de locatie meer vrijheid krijgen. Dat vraagt nog wel het één en ander.

Voor nu ben ik blij dat bewoners zich vrij door het gebouw kunnen bewegen en soms bij me komen zitten. Om samen stil te zijn. Zij in hun gedachten en dromen, ik in mijn werk. Soms ook voor een adempauze, een mooi gesprek. ‘Meneer Meijer, ik heb zin in koffie. U ook?’ en dan drinken we samen een kop koffie. Met een koekje erbij. Heel gewoon.