'Ze putten heel veel steun uit het geloof en ze weet dat God straks op haar wacht'

Het geloof kan vaak een grote steun zijn voor cliënten, zo ook bij deze cliënt. We komen al een langer periode bij deze cliënt, ook krijgt de echtgenoot na een tijdje zorg van ons.

Ze vullen elkaar aan en kunnen daarom nog thuis wonen met zorg van ons.

In het begin komen we 4 keer per dag bij Fiona. De verleende zorg moet op gezette tijden, dus hier houden we rekening mee en Fiona ook. Vaak staat de koffie al klaar en in de avond vaak een glas drinken. We namen de tijd nadat de zorg verleend was om te praten, er zijn, zorgen, ook om de gezondheid van Harrie, haar echtgenoot. Na deze gesprekken, werd het altijd even weer een paar dagen weer rustiger.

Doordat Harrie ook minder wordt en Fiona vaak aandacht vraagt, loopt het hem ook vaak over. We hebben al een paar keer aangeboden om ook voor hem hulp in te zetten, maar dit is niet nodig, dat we er zijn is al meer dan genoeg.

Fiona krijgt steeds vaker last van evenwichtsklachten en duizeligheid. Ze weet niet goed waar het door het komt, ze is onzeker en gaat vaak naar de huisarts. Deze stuurt haar door naar de neuroloog. De neuroloog doet allerlei onderzoeken, maar kan niets vinden. Waarschijnlijk heeft het te maken met een wervel in haar rug. Fiona krijgt fysio en medicatie om de duizeligheid tegen te gaan. Deze medicatie lijkt in eerste instantie aan te slaan. Fiona geeft aan dat het wat beter gaat.

Daarna gaat het toch weer fout, na een val komt Fiona in het ziekenhuis te liggen. Ze heeft heel pijn in haar lichaam en na veel onderzoeken blijkt er toch iets niet goed te zijn. In de buik blijkt een tumor te zitten. Behandeling zou alleen levensverlengend zijn en Fiona kiest hier niet voor. Ze wil graag nog samen met haar man genieten van de tijd die haar nog gegeven is. Het gaat nog een lange poos goed, de zorg blijft eerst zoals het was maar dan met uitbreiding bij hulp bij wassen een aankleden. Harrie is bij vlagen zeer emotioneel en kan er moeilijk mee omgaan. We komen ook voor hem sinds kort en nemen dan ook de tijd om hem te ondersteunen.

Op goede dagen maken ze nog uitstapjes en kunnen hier erg van genieten. Zolang mogelijk op zondag naar de kerk, dat is het streven. Maar op den duur lukt dit niet meer maar gelukkig kan men de diensten online volgen.

Ze putten heel veel steun uit het geloof en ze weet dat God straks op haar wacht. Hier put ze dan naast de steun ook heel veel kracht uit.

Samen lezen ze veel uit de Bijbel.

Langzaam wordt het minder met Fiona, ze ligt vaker in bed en dan op de slaapkamer. De zorg wordt uitgebreid en ze zijn erg blij met ons. Je ziet de levenslust er langzaam uitgaan.

Fiona ervaart meer pijn, maar ze is bang dat ze door te veel pijnmedicatie nog sneller wegzakt en dat wil ze ook nog niet. In overleg met de huisarts wordt er eerst gestart met fentanyl pleisters en wordt er gekeken wat dit doet met haar. In het begin gaat dit prima en krabbelt ze een beetje op. In overleg met Fiona, Harrie en familie zorgen we wel voor een bed in de kamer, als ze dan wil liggen kan dit ook in de kamer.

Dit was eerst wel een ding, we merken het veel, als het bed in de kamer komt, voelt dit als een slecht teken. Bij uitleg van onze kant, dat het rust kan geven en dat ze dan toch vlak bij haar geliefde Harrie kan zijn, is het goed. Ook zorg verlenen op het normale bed is voor ons niet meer te doen.

Het bed staat inmiddels in de kamer en na een aantal weken ligt ze er steeds vaker op. Het fentanyl doet helaas niet meer afdoende, dus moet er toch gekeken worden naar een alternatief. Uiteindelijk wordt besloten om de morfine pomp te starten. Dit was een emotioneel moment voor Fiona en Harrie. Het voelt als een eerste afscheid.

Ondanks het sterke geloof komen daar toch ineens de twijfels, is er wel wat straks? Ik ben zelf ook gelovig opgevoed, dus veel gesprekken hierover gevoerd. We zijn zoveel meer dan alleen verpleegkundigen. Het bijstaan bij angsten is ook vaak wat we doen. De kanker is al een verschrikkelijk iets en nu komt de dood er ook aan. Er gebeurt heel veel in het hoofd van diegene die het aangaat en die ernaast staat.  Tijdens deze gesprekken, hebben we ook wel eens gezongen en dit gaf ook wel enige rust.

Uiteindelijk kwam daar toch de rust en is er in overleg met de huisarts ook een midazolam pomp aangesloten en kort daarna is Fiona heen gegaan, op haar manier en haar tempo.

Haar man Harrie berustte er ook in, ondanks het grote verdriet en gemis.

De zorg voor haar werd soms ook te veel, het gat is er, maar ook de tijd om zelf weer dingen op te pakken…