'Ik besef na deze situatie dat we des te meer allemaal een team zijn in de zorg, we hebben elkaar allemaal nodig'

Ik heb late dienst en mijn route begint al rommelig met verschillende telefoontjes van andere disciplines en een oproep van een client. Alles inmiddels weer verwerkt en de route loopt weer redelijk volgens plan… Ik ga naar mijn volgende cliënt. Bij binnenkomst is zijn echtgenote een beetje ontredderd en zegt ‘loop maar door naar de kamer.’ Ik loop naar de kamer, maar de cliënt is er niet. Mevrouw geeft aan dat meneer in bed ligt. Hij voelde zich niet goed en ligt sinds vanmiddag al in bed. Mevrouw wijt het aan vermoeidheid, maar meneer sukkelt al langer met zijn gezondheid.

Ik praat een poosje met mevrouw en ga dan naar de slaapkamer waar meneer Janssen ligt. Ik zie een zieke man liggen en ik vraag hoe het gaat. ‘Niet goed’, zegt meneer. Hij kan alleen niet aangeven wat er is. Ik besluit de controles te doen; bloeddruk, pols en temperatuur. Deze zijn allemaal afwijkend. Meneer wuift het eerst allemaal weg, maar als ik met hem praat, merk ik dat dit moeite kost. Ook is hij klam en zweterig.

In de thuiszorg werken we altijd alleen, we kunnen altijd wel een collega bellen, maar uiteindelijk maken we op dat moment een beslissing wat te doen op dat moment. Meneer wil in eerste instantie niet dat ik de huisartsenpost bel, maar na de uitleg van mijn kant dat ik hem zo niet achterlaat en de controles niet goed zijn en dat het complete beeld dat ik zie niet goed is, vindt hij het toch goed dat ik bel.

Ik bel met de huisartsenpost. Dan krijg je eerst een triagist aan de telefoon en daar leg ik de situatie uit, we krijgen dan altijd de vraag: ‘Bent u verpleegkundige?’ Dit bevestig ik, maar eigenlijk vind ik deze vraag altijd belachelijk, waarom kan een ziekenverzorgende in dezelfde situatie niet hetzelfde observeren? Vaak is het dat je als verpleegkundige sneller wordt teruggebeld. Ik begrijp dat nog steeds niet, maar goed. Ik word na een half uur teruggebeld, wederom moet ik mijn verhaal doen en de persoon van de huisartsenpost wil meneer Janssen zelf ook spreken, toch een extra bevestiging nodig dat het ECHT niet goed gaat?

Halverwege geeft meneer Janssen mij de telefoon terug, hij kan niet meer praten, is benauwd en vindt zichtbaar de vragen dubbelzinnig omdat ik hetzelfde aangeef. Daarbij speelt heel erg mijn onderbuikgevoel op dat er iets niet goed is en soms krijg je daar niet precies de vinger op.

Degene van de huisartsenpost gaat gelijk overleggen met de huisarts, gezien toch wel de ernst van de situatie. De vraag is of de ambulance of de huisarts langs moet komen, er wordt gekozen om de ambulance te sturen. Ik word doorverbonden met de centralist van de ambulancedienst, deze moet ook wat gegevens hebben. De ambulance is onderweg wordt aangegeven, inmiddels zijn we bijna een uur verder. Ik denk onderwijl aan mijn route maar ik kon hier ook niet weg. Het komt zoals het komt, denk ik dan. Inmiddels is de ambulance er, meneer Janssen gaat in korte tijd nog meer achteruit, mevrouw denkt dat het allemaal nog wel meevalt. Ik heb mevrouw betrokken in de situatie en ondersteund.

Ik vertel ondertussen mijn bevindingen aan het ambulancepersoneel, meneer kijkt angstig uit de ogen, hij vraagt mij wat er allemaal gebeurt. Ik ga naast meneer op bed zitten, hij pakt mijn hand beet en ik probeer hem gerust te stellen. Het vasthouden van mijn hand wordt bijna knijpen. Het ambulancepersoneel maakt meneer klaar voor vervoer naar het ziekenhuis, ze weten ook niet precies wat meneer heeft, maar hij moet wel met spoed mee.  

Ik vraag mevrouw of ze wat spulletjes wil pakken en dat het goed is om familie te bellen. Meneer ligt ondertussen op de brancard en wordt de ambulance in gereden, de ambulancechauffeur vraagt mij nog om een telefoonnummer van een contactpersoon. Ik ren naar binnen en krijg het telefoonnummer, ik loop terug naar de ambulance en daar hoor ik de verpleegkundige zeggen ‘we moeten nu echt weg!’ Het ziet er niet goed uit, ik wens meneer veel sterkte. Hij zwaait naar mij vanaf de brancard en zegt ‘dank je wel!’  

Ik besef na deze situatie dat we des te meer allemaal een team zijn in de zorg, we hebben elkaar allemaal nodig, Ik praat nog even na met mevrouw en ga weer verder met mijn route. Meneer mag na een aantal dagen gelukkig weer naar huis en is weer volledig opgeknapt…

Wat het nu precies geweest is, is nog niet bekend.