Wmo-consulenten Maaike en Danielle: ‘Hij heeft de scootmobiel nooit gekregen’

Maaike: ‘Ik ging op bezoek bij een jongeman van een jaar of dertig die een aanvraag had ingediend voor een scootmobiel. Hij verbleef bij zijn ouders omdat hij ernstig ziek was. Hij had een ‘oncologische aandoening’, zoals wij dat omschrijven. Zijn levensverwachting was nog maar kort.’

Moeder ook ziek

‘Twee dagen later zou hij naar een hospice gaan om daar te sterven. Zijn moeder was ook erg ziek. Zij gebruikte zuurstof en was depressief. Zij wilde euthanasie zodra haar zoon was overleden. De jongeman had de scootmobiel aangevraagd om zijn moeder te kunnen bezoeken vanuit het hospice. Zij kon door haar ziekte namelijk niet naar hem komen.’

Overleefstand

‘Normaal gesproken werken wij bij de aanvraag voor een scootmobiel een vragenlijst af. Dan vragen we bijvoorbeeld: waarom kun je niet goed lopen? Waar wil je met de scootmobiel naartoe? Maar bij elke vraag die ik stelde, dacht ik: wat onbelangrijk! Hij gaat binnenkort dood. Deze mensen staan in de overleefstand!’

Buiten de lijntjes

‘Even voelde ik me een echte ambtenaar. Ik heb de jongen zijn handtekening op het aanvraagformulier laten zetten en ben gestopt met de vragen. Als er een goede reden voor is, kleuren we weleens buiten de lijntjes.’

Euthanasie

‘De zoon is twee dagen later naar het hospice gegaan. Vier dagen daarna belde zijn vader om te zeggen dat hij was overleden. Hij heeft de scootmobiel nooit gekregen. Een week later heeft de moeder euthanasie laten plegen. Dat vond ik echt héél heftig om te horen.’

Nazorg verlenen

‘Binnenkort ga ik de man bellen om te vragen hoe het nu met hem gaat en of ik iets voor hem kan betekenen. Hij is immers zijn zoon én vrouw verloren. Misschien kan huishoudelijke hulp hem wat ontlasten. Of heeft hij baat bij een verwijzing naar het maatschappelijk werk of een psycholoog.’

Danielle: ‘Het mooie van ons werk is dat wij ook de ruimte krijgen om nazorg te verlenen aan de nabestaanden. Die kunnen wij aanbieden zonder dat mensen daar zelf om gevraagd hebben. We doen dat uit medemenselijkheid.’

Luisterend oor

Maaike: ‘Normaal gesproken kan ik mijn werk goed van me afzetten als ik thuis ben, maar deze keer vond ik dat lastig.’

Daniëlle: ‘Ik vind dat ook moeilijk als je langere tijd betrokken bent bij mensen die terminaal ziek zijn. Vooral als ze van mijn eigen leeftijd zijn, en bijvoorbeeld een vergevorderd stadium van kanker of ALS hebben. Gelukkig werken we in een uitzonderlijk warm team. We vinden altijd een luisterend oor bij onze collega’s. Dat helpt!’