Verpleegkundige wordt horrorpatiënt: ‘Ik was de schrik van de afdeling’

Tientallen jaren stond hij als verpleegkundige aan het ziekenhuisbed, opeens lag hij erín. Dat was een schok voor Milco, die afgelopen november vrolijk naar de controle bij de cardioloog tufte. Last van zijn lekkende hartklep had hij niet.

Niet meer naar huis

Bizar toeval: in het ziekenhuis kreeg hij tot twee keer toe een aanval van benauwdheid op de borst. De cardioloog hield hem daar, drie dagen later lag hij op de operatietafel. Zijn dichtgeslibde aorta werd vervangen door een kunststof prothese en hij kreeg een nieuwe hartklep.

Helse patiënt

Van het ene op het andere moment op de intensive care: dat viel niet mee voor de zelfbenoemde controlfreak. ‘Opeens was ik niet meer de baas, moest ik de controle uit handen geven. De combinatie met de narcose en de operatie, maakte me die lastige patiënt waar geen verpleegkundige op zit te wachten.’

Schrik niet

Zelf is hij daar ook nog steeds een beetje verbaasd over. Hij werkte in de psychiatrie, verslavingszorg, terminale zorg en in algemene en academische ziekenhuizen, en maakte vaak superlastige patiënten mee. Dat hij er zelf een zou worden had hij nooit kunnen bedenken. ‘Mijn vriendin was op de IC al gewaarschuwd, schrik niet als hij bijkomt, hij kan door narcose en operatie anders reageren.’

Door het lint

'Nou, ze kregen gelijk, ze kende me niet meer terug. Ik was de schrik van de afdeling, tegendraads en gemeen. Toen mijn vriendin de oplader van mijn iPad was vergeten, ging ik door het lint. Als er medicatie het infuus in ging, moest ik precies weten wat het was. En hoeveel. Niks was goed. Als iets me niet aanstond, was het oorlog. Ik riep dingen die ik niet durf te herhalen.’

‘Ze waren me spuugzat’

Traumatische complicaties en een delier maakten het er niet beter op. De vijf weken durende opname werd voor het personeel én voor Milco een helse tijd, al ging het op de medium care wel beter. ‘Ze waren me spuugzat. Toen ik van de IC af mocht, was het “fijn dat je gaat, we worden knettergek van je”. Opeens ben je het probleemgeval op de afdeling. Ik was daarbij erg emotioneel, huilde om het minste of geringste.’

Baard als een zwerver

Het feit dat hij geestelijk zo van de kaart was, lag niet aan het personeel, stelt hij. ‘Al werd ik af en toe wel aan mijn lot overgelaten. Na negen dagen kwam ik met zó’n baard van de IC, ik zag eruit als een zwerver.’

Kennis overdragen

Inmiddels is hij weer thuis, druk bezig met revalidatie. In een ziekenhuis zal hij door zijn gezondheid nooit meer werken. ‘Ik overweeg omscholing tot docent verpleegkunde. Dan kan ik studenten over mijn ervaringen in het ziekenhuis vertellen. Ik heb veel meer begrip gekregen voor lastige of over-emotionele patiënten. Tegen collega’s zeg ik: heb geduld, dat gedrag komt ergens vandaan. Een munt heeft altijd twee kanten.’

Lees ook:

Werk-ergernis: klagers en aandachtvragers

Leven met een medische fobie: ‘Ik gaf over toen ik hoorde dat mijn vrouw een keizersnede kreeg’