Werk-ergernis: klagers en aandachtvragers

De bestekdief 

Mevrouw A. steelt bestek uit de keuken of van de eettafel. Ze bouwt er een toneelstukje omheen. ‘Onopvallend’ besluipt ze de beoogde buit en laat dan theatraal de vorken en messen in haar tasje glijden. Ik laat haar meestal haar gang gaan, tot ze interesse verliest, om het bestek later – met haar toestemming – uit haar tasje te vissen. De eerste keer vond ik het ontzettend grappig, maar onze bestekdief houdt dit spelletje al jaren vol, soms trek ik het gewoon even niet. Hou die rotvork maar, denk ik dan. 

De beschuldiger

De ring van mevrouw de G. is al net zo hardnekkig. Het geliefde sieraad is al jaren zoek, maar elke dag heeft ze weer een nieuwe dader in het vizier. De schoonmaker heeft het gedaan, de verpleegkundige is ermee vandoor, nee, een van de flexers is natúúrlijk de dief, niet te vertrouwen die losse krachten. De ring wordt ingezet als drukmiddel. “Je moet eerst die ring vinden, ik ga niet eten zonder mijn ring.” Een eindeloze strijd, en elke dag opnieuw. Aargh, die rotring! Dat je zo’n diepe haat kunt voelen voor een voorwerp. 

De aandachtvrager

Hij is een schat hoor, meneer de V. Maar wel een tikje aandachtverslaafd. Hij drukt dertig of veertig keer per dag op de bel voor assistentie. Een glas water, jeuk op zijn rug: het gaat de hele dag door. Laatst betrapte ik hem op heterdaad. Hij stond met zijn rug naar me toe, gooide een adresboekje op de grond en drukte op de bel: “Zuster, zuster! Ik heb mijn boekje laten vallen.” Die onschuldige blik erbij, tja, dan smelt ik toch. 

De klager

Het ei is niet goed gekookt, zijn bed is te hard, de muren van zijn kamer zijn lelijk, het brood is oud, de kaas niet lekker. Meneer G. vult zijn dagen met klagen. Hij moppert ook dat zijn dochters nooit langskomen. Nee, vind je het gek? Eigenlijk heb ik enorm met hem te doen. Deze 55-jarige bewoner raakte zijn benen kwijt door een vleesetende bacterie en slijt zijn dagen nu noodgedwongen in een verpleeghuis. Probeer daar maar eens vrolijk bij te blijven.  Ik blijf dus maar extra lief en geduldig. Hij is tenslotte ‘familie’.