Rianne over persoonsgerichte zorg: ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’

Persoonsgerichte zorg is volgens mij altijd een afweging tussen goede én veilige zorg! Hierbij houd je te allen tijde rekening met de persoonlijke behoeften, wensen en voorkeuren van de bewoner. Het is van belang dat je hem of haar benadert als mens en jezelf continue de vraag stelt: ‘Wat heeft deze persoon nodig om zich gezond en gelukkig te blijven voelen?’ Dat klinkt natuurlijk heel mooi, maar je zult ook denken: ‘Hoe geef je dat nou vorm in de praktijk?’ Ik zal een voorbeeld geven. Het begint al bij de eerste kennismaking. 

Nieuwe bewoner

Zoals deze week. Als er een nieuwe bewoner bij ons komt wonen. In het plan van aanpak persoonsgerichte zorg hebben we afgesproken dat we bij een nieuwe bewoner voor de eerste kennismaking bij hen thuis langs gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stem telefonisch, met de zorgtrajectbegeleider, af om de kennismaking te plannen. Tijdens het gesprek krijg ik beknopt wat informatie over de mevrouw en weet ik al snel een beeld te vormen bij het verhaal.

Verward

Het betreft een 81-jarige dame met een vasculaire vorm van dementie en een progressieve taalstoornis. Ze heeft twee dochters die zeer betrokken zijn bij de zorg voor hun moeder. Mevrouw kijkt enorm op tegen de verhuizing naar het verpleeghuis en is door de spannende periode in toenemende mate verward.

Goed inleven

Op dat moment gaan er meteen een aantal scenario’s door mijn hoofd; ik kan me goed inleven in de situatie. We besluiten in overleg met de dochters om de kennismaking niet thuis te laten plaatsvinden. Dit om de simpele reden dat nieuwe en onbekende gezichten zullen leiden tot nog meer onrust of toename van de verwardheid. Met het oog op de persoonsgerichte zorg is dat natuurlijk niet wenselijk. Om die reden gebeurt het dat de dag van haar verhuizing naar ons verpleeghuis ook meteen de eerste kennismaking is.

Geen aftekenlijstjes

We treffen mevrouw samen met haar twee dochters in een van onze huiskamers op de afdeling. Vol spanning zitten ze te wachten op onze komst. Ik en mijn collega stellen ons allebei voor en vertellen heel kort iets over onze rol op de afdeling. Ik kies er bewust voor om op de dag van de verhuizing niet met een hoop aftekenlijstjes het gesprek aan te gaan, dus we besluiten om onder het genot van een lekker kop koffie en een stuk vla in het Grand Café te gaan zitten.

Hectische periode

Er komt vanzelf een gesprek op gang met mevrouw en haar dochters en we krijgen al veel informatie. Ze vertellen over de afgelopen hectische en moeilijke periode, de impact van de verhuizing en de liefde van en voor hun moeder. Ik probeer vooral te luisteren, vragen te beantwoorden en mijn collega noteert wat steekwoorden op papier. Dit kunnen we tenslotte al verwerken in het (voorlopig) zorgleefplan van mevrouw.

Een warm welkom

Aan het einde van het kennismakingsmoment toets ik aan de hand van een samenvatting of datgene wat mijn collega heeft opgeschreven klopt. Ik maak meteen een vervolgafspraak voor een nadere kennismaking later in de week. Het doel hiervan is om dan verder te gaan kijken naar wat er voor mevrouw echt belangrijk is en welke afspraken we hierover samen kunnen maken en vastleggen in het persoonlijke zorgleefplan. Tot slot stel ik de vraag, wat ze van het ontvangst hebben gevonden en ik citeer: ‘Rianne, dit was voor ons een warm welkom!’ #YESWECAN

Ik denk dat persoonsgerichte zorg zit in de kleine dingen. Als je in gesprek gaat met de bewoner en zijn familie, komen er vaak verrassende kleine acties uit voort die echt het verschil kunnen maken.

Nieuwsgierig geworden naar hoe het verhaal verder gaat? Hierover meer in een volgend blog!