‘Piet moest wel haast hebben gehad, om het huis zo rommelig achter te laten…’

Wat een heerlijke tijden waren dat altijd als kind. Uitkijken naar die ene belangrijke avond: pakjesavond. Die tekst uit dat Sinterklaasliedje, over dat je hart vol verwachting klopt, ging op dat moment absoluut op. Vooral op 5 december zelf. Van tevoren ook wel, hoor, als je ’s avonds als kind je schoen had gezet en er de volgende dag (hoogstwaarschijnlijk) een cadeautje in zat. Wat een feest was dat.

Het echte feest kwam dan natuurlijk op 5 december. Ik mis soms weleens die kinderlijke onschuld, of hoe je het ook wilt noemen. Die intense blijheid van dat samen zijn op die dag en avond. Bij mij thuis werd er altijd een heel feest van gemaakt, met snoepgoed op tafel en gezellige liedjes. Natuurlijk zaten we ook volop in spanning. Je wist totaal niet wat voor cadeautjes je ging krijgen en OF piet überhaupt wel langskwam.

En dan ineens gebeurde het. Dan werd er zo hard aangebeld dat je bijna een hartverzakking kreeg, en sprintte je naar de deur om ook maar een glimp van hem te kunnen opvangen. Maar helaas was piet dan altijd alweer weg. Heel jammer en ook volledig onbegrijpelijk op die leeftijd. Want je was nog wel zo snel naar de deur gerend… Of: de zak met cadeautjes kwam niet via de voordeur, maar piet had er ergens op de bovenverdieping een puinhoop van gemaakt. Shit, ook dan was je net weer te laat, want je zat expres beneden te wachten omdat je dacht dat er zou worden aangebeld.

Ik zie mezelf en mijn broertje nog naar boven rennen, waarna de verbazing groot was toen we zagen dat één van de kamers een puinhoop was. Het wasrek was omgegooid en overal lagen pepernoten. Piet moest wel haast hebben gehad, om het huis zo rommelig achter te laten…

Hoewel je er niets van snapte, was je dat al snel vergeten als het dan eenmaal tijd was voor het openen van die enorme zak met cadeautjes. Geduld hebben, wat was dat moeilijk… Vooral als papa of mama dan óók nog een gedicht moest voorlezen voor iemand anders of er telkens andere cadeautjes uit de zak kwamen dan de cadeautjes die voor jou bestemd waren. Maar dan, dan kreeg je eindelijk jouw cadeautje! Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat ik Dokter Bibber kreeg. Wat een fantastisch spel was dat, zeg. Die meneer moest beter worden gemaakt - dat wil zeggen, losse onderdelen uit zijn lichaam halen - zonder dat je de zijkanten van de open delen in zijn lichaam aanraakte, want anders klonk er een geluid en was je ‘af’. Geweldig!

Even buiten de cadeaus om herinner ik me dat we ook altijd wat snoepgoed kregen, waarvan sommige dingen nu niet eens meer bestaan. Zo kregen we pakjes sigaretten, met daarin chocoladesigaretten. Die ging je dan als kind zogenaamd oproken. Heel stoer voelde je je dan. Best grappig, als je daar nu over nadenkt. Je kunt je die zogenaamde sigaretten voor kinderen in deze tijd toch niet meer voorstellen?!

Goed, ik wens jullie in ieder geval alvast een hele fijne pakjesavond morgen! Haal lekker wat herinneringen op met elkaar en geniet vooral van het samen zijn.

Volgende week weer een nieuwe dag uit het leven van Floor…