Verpleegkundige Eva - ‘Van de manager kreeg ik te horen dat hij veel klachten over mij krijgt, maar ik weet zelf van niets...’

'Jeetje wat is er aan de hand, Maaike?', vraag ik haar. Ik omhels haar en even blijven we zo staan tot dat de teugen van het snikken iets verminderen. We zoeken een rustig plekje en ze ploft neer op de stoel. De altijd zo stoere meid, duikt in elkaar en is weer even een klein meisje. Ik herken mijzelf zo in haar op die leeftijd.

Maaike is net 16 jaar en een eerstejaars leerling. Ze heeft veel moeite om haar draai te vinden op de afdeling. Al vanaf het begin probeert ze zich aan alles en iedereen aan te passen, alles gelijk te weten, snel te zijn en haar optimaal te bewijzen.

‘Ik weet het gewoon even niet meer, Eva... Ik heb het gevoel dat ik niets goed kan doen’, snikt ze hevig terwijl ik haar een glaasje water toe schuif. ‘Wat is er toch gebeurd?’ ‘Van de manager kreeg ik te horen dat hij veel klachten over mij krijgt, maar ik weet zelf van niets...’

Mijn nekharen staan gelijk omhoog. Als ik ergens een hekel aan heb is dat het wel. Zeker in het leerproces is feedback een van de belangrijkste groeimodellen. En er is niets zo belangrijk om die feedback te krijgen van degene die dat ook zo heeft ervaren.

Mijn hand leg ik op haar onderarm. ‘Weet je lieve Maaike, ik heb het als leerling ook echt niet makkelijk gehad. Soms zelfs wel heel zwaar, dat ik eigenlijk zelfs wilde stoppen met mijn opleiding. Ik wilde ook altijd alles maar zo snel mogelijk onder de knie hebben en zo snel mogelijk klaar zijn. Het lijkt of dat je dan gewaardeerd wordt, alleen is het vooral zo dat de verwachting steeds groter wordt en je daar niet aan kan voldoen. Je moet namelijk ook nog gewoon kunnen leren.’

Maaike hangt aan mijn lippen terwijl ze haar ogen droogdept met een tissue. ‘Maar... hoe ben jij er doorheen gekomen dan?’

Een lieve collega vertelde mij: 'Blijf wie je bent, doe wat goed voelt, blijf afgaan op wat jouw zorghart zegt, want als jij een echt zorg mens bent, en dat ben jij, zal het jou de weg blijven wijzen in deze harde zorg wereld.' Maaike zucht: ‘Wauw’

Ondertussen is Maaike voor een hele hoop collega’s een hele gewaardeerde, lieve en fijne collega geworden. Wat ze in mijn ogen allang was.

En die tegenslagen die horen er nou eenmaal bij. En het geklets onder collega’s zal ook nooit helemaal verdwijnen. Maar laten we daar vooral bewust van zijn.

Laten we er vooral van bewust zijn dat deze jonge collega’s de wereld nog moeten ontdekken. Dat ze moeten leren en dat wij ze die ruimte moeten geven. Ze zijn onze toekomst!

Dus hé, collega; blijf wie je bent, want met een echt zorghart kom je er wel!