Verpleegkundige Eva - 'Ondanks dat ik het al zo vaak meegemaakt heb, geeft het toch telkens weer een raar gevoel'

Als ik de deur open dan zie ik al een zuster voorbijvliegen met een spuit in haar handen. En in m’n hoofd dwaalt al stiekem de gedachte: dat wordt weer zo’n nacht…

Ik geef een knal tegen de waterkoker en gooi m’n spullen in het hok. Ik pak de laptop van het bureau en zoek een plaatsje aan de lange tafel. Eerst maar eens de mail openen.

Als ik deze open zie ik mijn inbox vol staan. Ik sla hem daarna ook gelijk weer dicht, dat doe ik straks wel! Om de beurt schuiven mijn oververhitte collega’s aan. Ze willen zo snel mogelijk overdragen zodat ze naar huis kunnen na een pittige avonddienst. Zoals ik al dacht ligt Miep slecht. Na een korte overdracht vliegen mijn collega’s op. ‘Werkse vannacht en tot morgen!’

Ik trek mijn step uit de kast en step naar Miep toe. Haar grauwe huidje, spitse neus en ingevallen gezichtje laten mij al een kleine voorspelling maken. ‘Oei, dat duurt niet lang meer.’ Ze ligt er wat onrustig bij. Ze kreunt en heeft een frons op haar gezicht. In de map check ik of ze nog extra medicatie mag hebben voor de klachten die ze op moment ervaart en geef dit gelijk.

Er is geen familie aanwezig dus ik besluit de familie even te bellen. Als ik de dochter aan de telefoon krijg, schrikt ze. Ik vertel haar op een rustige manier dat haar moeder langzaam achteruitgaat. Ik wens haar veel sterkte en zeg haar dat ik er zal zijn voor hun moeder. Als ik terugloop naar haar, zie ik dat ze nog steeds onrustig is.

Miep was altijd dol op muziek, speelde dan ook een aantal instrumenten en was ze haar hele leven met muziek bezig. Van smartlappen tot aan klassiek overal genoot ze van. De laatste maanden communiceerde ze nauwelijks meer, maar reageerde wel altijd goed op alle liedjes. Zinnen kon ze niet meer maken.

Tussen de grote stapel zoek ik naar het cd’tje wat ik altijd aanzette als ik haar kwam verzorgen. Dan zongen we en deinsde we altijd mee. De muziek vult zachtjes de kamer als ik snel aan mijn ronde begin. Het is verbazingwekkend stil zo op het begin van de nacht. Iedereen ligt rustig en er zijn geen gekke dingen. Dit geeft mij even de tijd om bij haar te gaan zitten.

Als ik terugkom op haar kamer heeft de muziek, maar waarschijnlijk ook de combinatie van medicijnen, haar rust gegeven. Naast haar bed neem ik plaats op een krukje. Mijn hand glijdt onder die van haar en ze knijpt erin. Terwijl ik zachtjes meezing met de muziek verschijnt er een kuiltje in haar wang. Ik schiet een halve meter omhoog als de pieper in mijn zak begint te loeien. Shit, daar gaat de rust… Ik zeg haar dat ik zo weer terugkom. Op mijn step vlieg ik de gang door, en zie aan het einde Dirk al staan.

‘Ik moet plassen zuster!’ 'Kom maar gauw, dan help ik u even.' Na de toiletgang help ik Dirk weer terug naar bed. En rij zo snel als het gaat op mijn step weer terug. Terwijl ik de deur open zie ik het al…

De grauwe kleur, de stilte, de kou en het levenloze lichaam... Ondanks dat ik het al zo vaak meegemaakt heb, geeft het toch telkens weer een raar gevoel. Ik zing nog een refreintje naast haar bed wat we altijd zongen: 'Is er leven op Pluto, kun je dansen op de maan, is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan!'

Ik sluit haar ogen en ik sluit de deur, als ik de sleutel uit het slot haal en ik me omdraai, schrik ik mij nogmaals een ongeluk. ‘Hee zuster, hoe laat is het!?’ Als ik zelf mijn verhaaltje klaar heb in mijn hoofd, bel ik de familie. Ze zijn er rustig onder en ik leg de gang van zaken uit. Als ik opgehangen heb, sluit ik het ook even af. Meer kan ik niet doen en meer kon ik niet betekenen.

Ik vervolg mijn nachtdienst. De stilte is omgeslagen in een storm. Iedere vijf minuten gaat er wel een bel. Om half zeven heb ik even de rust om te gaan zitten. Ik maak mijn administratie af, maar op de een of andere manier voelt het nog niet klaar. Ik open een leeg bestandje en begin met typen over deze nacht met Miep. Ik omschrijf hoe rustig ze was en hoe de muziek daarbij geholpen heeft.

Via de brief wens ik de familie sterkte de komende tijd. Onder aan de brief schreef ik: ‘Als ik aan jullie moeder denk kwam deze zin in mij omhoog; ‘als voor mij de woorden te moeilijk worden spreekt de muziek.’

Ik plaats de brief op Miep haar nachtkastje. Mijn collega’s draag ik de nacht over. Kort maar krachtig, want ik ben stiekem ook toe aan mijn bed.

Vier dagen later open ik mijn mail op het werk, weer zo’n lijst maar dwing mezelf eraan te beginnen. Bovenaan staat een mail van de secretaresse van onze baas. Als ik de mail open lees ik bovenaan dat het een bedankmailtje is van de familie van Miep. Iedereen wordt bedankt voor de goede zorgen voor hun moeder. Ze heeft het goed gehad bij ons.

De mail sluit af met: ‘In het bijzonder willen wij Eva bedanken die de laatste uren voor onze moeder heeft gezorgd, het heeft ons geraakt dat ze bij onze moeder heeft gezeten en er voor haar was. We hopen dat ze niet boos is dat wij haar zin ‘waar voor mij de woorden te moeilijk worden spreekt de muziek’ gebruikt hebben op de rouwkaart.’

Er mogen zijn, dat zijn de bijzondere momenten van het vak...