Verpleegkundige Eva - 'Het verdriet en de machteloosheid is af te lezen van haar bleke en ingevallen gezicht'

??????????... ❤️‍?

Ze zakt neer op de derde traptrede onderaan de trap. Met haar hoofd steunt ze tegen de trapleuning aan. Het verdriet en de machteloosheid is af te lezen van haar bleke en ingevallen gezicht.

Uitgebreid vertelt ze over hoe het met haar man gaat. Hoe de afgelopen nacht is geweest en hoe ze zag dat hij zo achteruitgaat en het zwaar heeft. Al dagen, weken en eigenlijk maanden draait het hele leven om haar man en zijn ziek zijn. In één stuk praat ze door en lucht haar hart. Maar niet helemaal, want er zit nog wat weggestopt. Heel diep weggestopt.

Als er een stilte valt, pak ik de ruimte met de vraag: 'Maar, hoe is het nu met jou?' De vinger precies op de zere plek! Ze zakt wat dieper in elkaar en houdt haar hoofd omhoog om de tranen die zich snel in haar ogen vullen niet een weg naar buiten te laten gaan. 'Net zo belangrijk', zeg ik haar zachtjes.

De tranen glijden over haar wangen uit haar rood doorlopen ogen. ‘Nee, het gaat niet’, antwoord ze terwijl ze met haar vingers hard haar best doet om de tranen weg te wrijven. Ze is moe, uitgeput, maar houdt zich al weken meer dan sterk. Voor haar man die zo hard aan het vechten is en voor de kinderen die straks hun vader gaan verliezen. Naast haar kniel ik neer en leg mijn hand als troost op haar knie.

Ze draagt deze zware taak alleen, omdat ze dat graag wil. Hulp vragen voelt als falen dus regelt ze alle zorg voor haar man en kinderen alleen. Het siert haar maar het is ook zwaar en ik gun haar zo ontzettend dat ze van ieder moment met haar man nog kan genieten. Dit vertel ik haar waarna ze antwoord: 'Nu kan het nog' en in een enorme huilbui beland.

In kleermakerszit laat ik mij naast de trap glijden. Ik heb nog één cliënt op mijn route, maar die vindt het vast geen probleem om even te wachten. We zitten er ruim een uur en even draait het nu alleen maar om haar. Het ene moment met heel veel woorden en de andere in stilte. Ze zucht diep: ‘Dit lucht op!’

Een week later heeft ze hulp: mensen die komen schoonmaken, koken en de kids overal mee naar toe nemen. En zij zelf? Ze heeft rust omdat ze nu alle tijd kan besteden aan de kostbare momenten samen. En ik ben blij, blij dat door een vraag, maar vooral het luisteren er weer rust is, rust om van ieder klein detail van het leven te kunnen genieten tot de laatste dag, tot het laatste moment.