Verpleegkundige Eva - 'Haar gezicht straalt als ze opsomt waar ze nog zo van kan genieten'

Wilt u mij vertellen? Vertellen hoe u van het leven genoot? 'Och meisje, vroeger was het leven groots. Ja, het leven was groots, genieten van mijn familie en vrienden. Genieten van een feestje en toeleven naar ieder weekend. Genieten van het drukke leven wat voor je gevoel oneindig is.’ Ze glundert en haar ogen stralen. Ze was en is een levensgenieter.

‘Ja, vroeger was het leven groots. Nu is het klein, nu is het fragiel.’ Ik hang aan haar lippen, zeer benieuwd wat voor wending dit verhaal gaat maken. 'Maar hoe ziet u het leven nu dan? Kan u nog wel genieten?' ‘Natuurlijk!’, antwoord ze mij opgewekt. ‘Het is dan klein en fragiel, maar juist daardoor geniet ik vaker en ook nog zoveel meer.’ Bedenkelijk kijk ik haar aan als ze mij met haar ondeugende en scheve glimlach aankijkt.

Het is groots, maar in het klein. Ik geniet van elk bezoek of uitje. Maar dan nog zoveel meer, omdat ik het leven zoals het is steeds meer waardeer. Een geluid van iemand die lacht, fluiten van een vogeltje of de stem van een van mijn dierbare op een stille dag. Een mooi liedje op de radio, de lucht van lekker eten of een regenbui. Dat is groots ook al is het zo klein.’

Haar gezicht straalt als ze opsomt waar ze nog zo van kan genieten. Het leven meer in geur en kleur. Het leven op zijn grootst of in het fragiel klein. ‘Weet je zuster waar ik ook van geniet?’ Ze legt haar hand op mijn knie. ‘Van dit, jouw tijd hier met mij want die is kostbaar en ik ben blij dat jij deze met mij wil delen.’

Wat mogen wij in ons vak toch veel leren van onze cliënten/patiënten!

Geniet van alles. O zo klein, maar ook zo groots!