Verpleegkundige Eva - ‘Zuster, mijn leven is geleefd’

Mijn oog valt steeds weer terug op de klok. Het gevoel wat mij bekruipt kan ik niet plaatsen. Zou het nu klaar zijn? Is zijn leven dan nu echt geleefd, en is hij nu daar waar hij zijn wil?

Gisteren zat ik nog naast hem op het bed in het kamertje waar hij in woonde, maar zoals naar eigen zeggen: ‘Nee, nooit echt thuis geweest.' Mijn stem haperde al op de gang, toen ik hardop doornam wat ik tegen dhr. ging zeggen of vragen. Want ja, wat zeg je tegen iemand die dood gaat? Ondanks dat ik altijd goede gesprekken met hem kon voeren, was de drempel van zijn kamer nu zo hoog dat het een heel obstakel was.

Stilletjes zit ik naast hem op het randje van het bed. Zijn hand legt hij op die van mij. ‘Fijn dat je even komt Eef.' 'Bent u bang?' ‘Nee, meisje... nu niet meer, maar ik was het wel.’ Verbaasd kijk ik hem aan. 'Nu niet, maar eerder wel, waarvoor dan?' ‘Bang voor het leven wat ik nog zou moeten leven.'

Ik kijk de oude lieve, maar sterk verzwakte man aan. De ouderdom siert zijn gezicht. Zijn hangende oogleden van de ogen, die veel van deze wereld hebben gezien. De gezakte mondhoeken naast de mond, die veel heeft gesproken. De groeven in zijn huid laten de aantasting van alles wat hem in het leven heeft geraakt zien. De uitgezakte oorlellen van de oren die zoveel hebben gehoord. En zijn gerimpelde hand die boven op die van mij ligt, de hand die zoveel heeft getroost.

Het gereutel van zijn ademhaling vult de kamer. Ondanks dat hij heel benauwd is, maakt hij nog goed gebruik van ons moment samen. We praten nog een poosje over zijn leven, over hoe mooi het leven is. Ondanks de hobbels en de kuilen vind je toch altijd een pad om te bewandelen. ‘Het leven is nou eenmaal zoals het moet zijn’.

Ik sta op van het bed en bedenk wat ik hem nog wil zeggen. Nog voor ik de kans krijg zegt hij: ‘Zeg maar niks meisje, ooit zien we elkaar weer en dan praten we verder.’

Vandaag was de dag dat hij afscheid nam van het leven. Euthanasie... het was zijn eigen keuze om niet meer verder af te hoeven zwakken, niet meer te vechten tegen de dingen die zijn lijf weigert te doen. Ik kijk even naar mijn hand en in mijn gedachte voel ik die van hem, en hoor zijn stem die luid: ‘Zuster, mijn leven is geleefd.’