Verpleegkundige Eva - 'Ja, vandaag laten we uw wens uitkomen!'

??? ??? ? ??? ???? ??? ???? ????? ?????? ????, ????? ? ??? ??? ?????

‘Nou zuster, ik zou graag wel eens voor het hele huis pannenkoeken willen bakken!!’ Ze begint hard te lachen en ik lach met haar mee. Samen maken we er een lolletje om, pannenkoeken voor het hele verpleeghuis? Dan zijn we wel even bezig hoor!

Als leerling sta ik zo nu en dan uitgepland voor mijn schoolopdrachten, maar laat ik die nu door al het harde werken thuis, allemaal al af hebben. Van mijn manager mag ik deze tijd dan gebruiken om leuke dingen te doen met de cliënten. Eén op één of met de groep. Want ik hoor het ze nog zeggen: ‘Daar leer je misschien wel het meeste van.’

Als ik klaar ben kom ik u ophalen en dan gaan we naar de supermarkt! ‘Meen je dat echt meisje?’, vraagt ze toch lichtelijk verbaasd. Ze gaat niet zo graag de deur uit dus ik ben heel benieuwd naar haar reactie. 'Ja, vandaag laten we uw wens uitkomen!' Lichtelijk overrompeld antwoord ze: ‘Jeetje, wie had dat ooit gedacht!’

Helemaal opgedirkt zit mw. al klaar in haar rolstoel als ik aan kom. Samen rijden we naar de supermarkt en halen we onze benodigdheden. Ze straalt van oor tot oor en knikt iedereen vrolijk gedag. Ze bekijkt alle voedingsmiddelen met open mond en vertelt hoe alles nu zo anders is als vroeger.

Als we klaar staan voor het fornuis, is de glimlach helemaal niet van haar gezicht te krijgen. Ik knoop haar een schort om en doe een koksmuts op die ik geleend heb van de keuken. ‘Zo, ik zal het jou eens leren meisje.’ Vol trots laat ze de pannenkoeken door de lucht vliegen. En legt ze uit hoe lang je moet wachten voor het beslag in de pan mag.

En ik? Ik kijk toe hoe mevrouw enorm geniet. Staand tussen haar rollator en het fornuis. Met haar blauw geruite keuken schort. Schuddend met haar billen van links naar rechts en meedeinzend en meezingend met haar pollepel in haar hand op het nummer: Kijk is in de poppetjes van mijn ogen. Kijk eens naar het kuiltje in mijn kin. De spetters pannenkoek beslag zitten overal en dat maakt niets uit.

De stapel is in een snel trein vaart gegroeid wat niet gek is met drie pannen. ‘Mag ik ze zelf uitdelen zuster?’ ‘Natuurlijk u bent de chef kok!’ Trots is ze, meer dan trots!

Al haar medebewoners, zorgpersoneel en van kantoor genieten van deze versnapering en mw. vertelt vol trots dat zij ze zelf gebakken heeft. ‘Mag ik er nog wat bewaren voor mijn zoon? Die genoot er ook altijd zo van!’

Samen lopen we terug naar haar kamer. Ik kijk nogmaals naar haar om een glimp op te vangen van haar onbeschrijfelijke glimlach. Maar naast die glimlach, zie ik ook een traan…

‘Ja sorry hoor zuster, ik ben gewoon even zo gelukkig! De tranen van gevoel biggelen over mijn smoel!’

Hebben jullie ook wel eens een wens uit laten komen van een van je cliënten of bewoners?

Bijzonder mooi moment dat mij altijd is bij gebleven!