‘Als zorg eenmaal in je zit, is het er maar moeilijk uit te krijgen’

De zorg zat er bij mij al heel jong in. Natuurlijk, heel veel meisjes spelen als ze klein zijn met poppen, maar dat ik echt zorgzaam was, kon mijn moeder al snel zien. Heerlijk vond ik het, om doktertje te spelen en al mijn ‘patiënten’ te behandelen. Knuffelbeertjes stonden naast elkaar opgesteld, of achter elkaar in de rij, en zo ging ik ze één voor één en met heel veel geduld af om ze de juiste zorg te bieden. Als we naar een verjaardag zouden gaan, ging ik altijd op pad met mijn koffertje. Dan kon ik in ieder geval ieders hartslag meten en had ik mijn thermometer om te temperaturen als ik het niet vertrouwde.

Toen ik ouder werd, werd die interesse in zorgen niet veel anders. Natuurlijk was het spelen met poppen en knuffels er op een gegeven moment wel vanaf; daar groei je nu eenmaal op een bepaalde leeftijd uit. Maar op zowel de basisschool als op de middelbare school bleef dat zorgen in me zitten en dat heb ik nooit meer los kunnen laten. Mensen zeggen ook altijd: de zorg zit in je. Ik denk dat dat wel degelijk klopt. Als zorg eenmaal in je zit, is het er maar moeilijk uit te krijgen.

Ik kan me herinneren dat we op de middelbare school verschillende opdrachten moesten doen met beroepen die ons aanspraken. Ik probeerde er meerdere uit en deed meerdere testen die mij uiteindelijk moesten vertellen welk beroep mijn roeping was. Keer op keer, altijd weer, kwam ik uit bij de zorg. En heel eerlijk: het maakte me nog niet eens zo heel veel uit welke richting ik binnen de zorg op zou gaan, als ik maar voor mensen zou kunnen zorgen. Ze één op één aandacht kon geven, er voor ze kon zijn, een luisterend oor kon bieden en ze zo mogelijk ook bij hun klachten kon helpen.

Dat ik vroeger ook weleens met mijn moeder mee mocht naar het ziekenhuis - die daar ook werkte (de appel valt niet ver van de boom) - wekte mijn interesse nog eens extra. En nee, dat kwam niet alleen doordat er bij haar op de afdeling een ontzettend knappe dokter werkte die ik graag zag en die ’s nachts weleens naar voren kwam in één van mijn dromen… Dát was alleen maar een leuk extraatje van de toch al leuke avonturen als ik met mijn moeder mee mocht.

Mijn vader noch mijn moeder heeft me gepusht in wat ik wilde. Daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor. Ze hebben me zelf laten uitzoeken welk beroep me nu écht aansprak en waar ik mijn werk van wilde maken. Toch hadden ze altijd al een flauw vermoeden dat ook ik richting de zorg zou gaan. En nu ik er eenmaal in werk, kan ik me ook geen beter beroep indenken. Dit is me op het lijf geschreven, met al de uitdagingen en moeilijkheden die er soms bij komen kijken. Die neem ik voor lief, omdat het niet opweegt tegen alle mooie en bijzondere momenten die je ook meemaakt.

Het was mijn meisjesdroom. Zo zou je het best wel kunnen noemen. En die droom kwam uit... Jouwe ook?