‘Ik keek hem aan, had een moment van herkenning en bam: het was er gewoon’

Voor ik verder ga over mijn Tinderervaringen, wil ik eigenlijk eerst even een van de meest bijzondere liefdesmomenten in mijn leven aanhalen. Ik moest er van de week plotseling aan denken, toen iemand me vroeg of ik weleens liefde op het eerste gezicht had meegemaakt. Tsja… De één gelooft er totaal niet in, voor de ander was de vonk er vanaf het allereerste moment dat hij of zij de ander zag. Zo één heb ik er ook ooit eens gehad, en nog altijd herinner ik het me als iets heel bijzonders.

Ik zag hem op één van de feestjes waar ik altijd kwam tijdens een jaarlijks weekendje weg. Met op de achtergrond een steengoede zangeres en onder het genot van een drankje, stond ik wat te kletsen met mijn vrienden en mee te swingen op de muziek. Ik was begin twintig en op dat moment eigenlijk helemaal niet bezig met een man aan de haak slaan. Gek genoeg komt het dan juíst altijd op je pad.

Ik stond al de hele avond in dezelfde tent, en zoveel mensen waren er nu ook weer niet aanwezig. Toch zag ik hem pas uren nadat ik was gearriveerd voor het eerst. En hoe. Ik draaide me om en, hoe cliché het ook mag klinken, ik stond oog in oog met iemand die ik al leek te kennen. Nee, ik kende hem écht niet. Maar zo voelde het dus wel. Een heel, heel sterk gevoel. ‘Ogen zijn de weerspiegeling van de ziel’, zeggen ze altijd. Het kon niet meer kloppen dan op dat moment met hem. Alsof ik via zijn ogen een kijkje mocht nemen in wie hij was. Ik keek hem aan, had een moment van herkenning en bam: het was er gewoon. Op dat woordje ‘er’ kan ik mijn vinger niet echt leggen, maar laten we zeggen dat het voelde alsof het zo moest zijn. 

Hij deed iets met me, zoals dat zo mooi heet. Ik had na ons 'staarmomentje' letterlijk één gesprek in dat hele weekend met hem. Helemaal niet eens per se heel bijzonder en we hebben ook eigenlijk helemaal niet veel gezegd. En toch was er iets met me gebeurd. Dat bleek nog iets meer toen ik thuiskwam. Ik plofte op mijn bed neer en werd daar plotseling enorm overvallen door een gevoel van missen. Ik miste hem. Ik miste iemand die ik vrijwel niet kende. Iemand waarmee ik één gesprek had gehad en een persoon die ik vóór dat weekend nooit eerder had gezien.  

Liefde bestaat in meerdere vormen en maten en dat moment was voor mij de bevestiging. Ja, we hielden contact. Een lange tijd zelfs. Ondanks dat, is het nooit iets geworden. We bleven een jaar of zes om elkaar heen draaien. Had hij een relatie, was ik vrijgezel… Was hij vrijgezel, had ik een relatie. Zo liep het keer op keer. 

Ik heb me bij hem lang afgevraagd of we misschien niet later alsnog bij elkaar zouden komen. Ik heb me meerdere keren bedacht dat het toen misschien niet het juiste moment was, maar later wel. Dat ‘later’ is er tot nu toe nog niet van gekomen. Misschien waren we dan toch niet zo voorbestemd als ik op dat moment dacht. Of heb ik het romantischer in mijn hoofd gemaakt dan het was. Of komen we pas bij elkaar als we 80 en oud en verschrompeld zijn. 

Hoe dan ook blijf ik me het moment goed herinneren. Gewoon, omdat het zo speciaal was. Of voelde. En soms is het nu eenmaal fijn om vast te houden aan een gevoel dat toen was, ondanks dat het nu misschien helemaal niet meer zo zou zijn. Dat weet je tenslotte niet. Maar heel soms sta ik mezelf dan wel even toe om weg te dromen, terug te denken en dat intense gevoel terug te halen...

Volgende week praat ik jullie écht verder bij over Tinder, beloofd…