'Niet eens even naar buiten kunnen voor een ommetje of de supermarkt, voelt best benauwend'

Hoewel jullie er waarschijnlijk niet heel veel van hebben gemerkt, zat ik de laatste week in quarantaine. Dat woord kan ik eigenlijk bijna niet meer lezen, want het is natuurlijk nogal veelvoorkomend de laatste maanden. Als ze eind 2020 een verkiezing doen met betrekking tot het meest gebruikte woord van dit jaar, dan is het, op ‘corona’ en ‘virus’ na, hoogstwaarschijnlijk 'quarantaine'. 

Hoe dan ook: ik had klachten. Nu moet je in de zorg natuurlijk negen van de tien keer gewoon doorwerken als je coronaklachten hebt, maar ik kan je vertellen dat ik daar echt even niet toe in staat was; voor ongeveer anderhalve week. Dus mocht ik thuisblijven. Ik weet niet of jullie dat herkennen, maar ik kan er dus niet zo goed tegen als ik niet gewoon het bezige bijtje kan uithangen. Meestal kan ik dan dus ook niet zo goed mijn rust nemen, maar ik had nu weinig andere keus.

Dus, daar zat ik dan. Thuis op mijn bank, met een kleedje over me heen en een serie aan. Tussendoor heb ik telkens wat gewerkt, waarna ik weer in slaap viel, serie keek en weer werkte en in slaap viel. Het kostte allemaal wat moeite, je begrijpt het. En aangezien ik een vaag vermoeden had dat het weleens corona zou kunnen zijn, was volledig in quarantaine gaan de beste optie.

Nou, ik moet eerlijk zeggen… Ik vond het toch best wel afzien. Niet eens even naar buiten kunnen voor een ommetje of een half uurtje naar de supermarkt, voelt toch best… Benauwend. Waar ik trouwens ook last van had. Benauwdheid en ademproblemen. Niet heel fijn om te merken en ik zag de bui al hangen als ik mijn testuitslag zou krijgen. De muren kwamen na een paar dagen in ieder geval goed op me af.

GELUKKIG bleek mijn test uiteindelijk negatief, yes! Ik had het niet verwacht, maar het was toch het geval. En echt waar, dat eerste moment dat ik weer naar buiten mocht na langer dan een week binnen te hebben gezeten, was geweldig. Als een gevangene die voor het eerst weer van de vrijheid mag proeven na jaren achter slot en grendel te hebben gezeten. Of alsof je je weer in de bewoonde wereld bevindt nadat je je weken hebt opgesloten in één of ander kuuroord of een retreat in de middle of nowhere.

Lichtelijk overdreven, maar je snapt wat ik bedoel. En dit was dus ook het moment waarop ik écht besefte hoe vreselijk lastig het moet zijn om in tijden als deze in een risicogroep te zitten. Om bijvoorbeeld chronisch ziek te zijn. Om iemand te zijn die misschien al maanden, al zolang als deze coronaperiode aan de gang is, binnen zit of in ieder geval moet oppassen met naar buiten gaan. Denken aan mondkapjes, denken aan geen drukte opzoeken, met de gedachte leven dat het weleens heel slecht zou kunnen aflopen als je op het verkeerde moment naar buiten gaat. Als je dus überhaupt al naar buiten kunt gaan.

Niet alleen verdienen zorgmedewerkers een applaus, maar ook deze mensen verdienen een hart onder de riem. Zij maken het mee van een hele andere kant. Het niet weten wanneer er een einde aan deze periode zal komen, moet het voor sommigen ondraaglijk maken. Ik heb dan ook echt respect voor deze mensen, en wil daarom zeggen: hou vol! 

Volgende week weer een nieuwe dag uit het leven van Floor…