Maaike blogt: ‘Ik roep “doe die deur dicht!”, maar de voet van mijn collega zit tussen de portier’

Het is al tegen elven als we na onze avonddienst met zijn drieën naar de parkeerplaats lopen. De deuren van de hoofdingang functioneren dan als een sluis. Eruit kun je wel gewoon, maar als je weer naar binnen wilt moet je aanbellen en wachten tot er opengedaan wordt.

Hoop commotie

Op het moment dat we via de hoofdingang de parkeerplaats op lopen, horen we opeens een hoop geschreeuw en commotie. Alle drie blijven we stokstijf staan en kijken we richting de ingang van de oprit naar de parkeerplaats. Het geschreeuw komt in razend tempo dichterbij en plots zien we in het donker een groep mensen luid schreeuwend naar ons toe komen rennen.

Deur dicht!

De collega met wie ik meerijd en ik twijfelen geen moment en samen trekken we een sprint richting haar auto. Ik spring op de bijrijdersstoel, terwijl zij achter het stuur duikt. Terwijl ik roep: ‘doe de deur dicht, doe de deur dicht!’, probeert zij haar autoportier dicht te gooien. Wat een beetje lastig gaat, omdat haar voet er nog tussen zit.

Schreeuwend voorbij

Onze andere collega, die ook meerijdt, heeft wat langer nodig om in actie te komen. Zij trekt het achterportier open en duikt de auto in. Op het moment dat alle portieren dicht en op slot zijn, rent de groep luid schreeuwend voorbij de auto.

Adem in

Zo’n twee seconden lang is het doodstil in de auto. Onbewust heb ik mijn adem in gehouden. Terwijl ik mijn adem langzaam laat ontsnappen, lijken we allemaal weer tot leven te komen. Geschrokken en verbouwereerd vragen we ons af wat er gebeurde en komen we tot de conclusie dat het waarschijnlijk gewoon een stel jongeren geweest moet zijn die met elkaar aan het klieren waren.

Autostoeltje

Als we op dat moment naar onze collega kijken, die achterin de auto zit, schieten we in een enorme lachstuip. In alle haast en paniek is zij de auto in gesprongen en terecht gekomen in het autostoeltje wat daar zit. Terwijl de tranen over onze wangen heen rollen van het lachen, rijden we naar huis. De dagen erna hebben we nog geregeld buikpijn van het lachen, als we terug denken aan onze collega in dat autostoeltje.