Maaike blogt: ‘Zodra ik de sleutel in het slot steek, ben ik op mijn hoede’

Een jaar lang heb ik in de thuiszorg gewerkt. Het mooiste vond ik de ‘rondleiding’ die je kreeg in het leven van een ander. Een huis waar iemand al jarenlang woonde, een gezin stichtte en soms afscheid had moeten nemen van hun geliefde. Deze woningen ademden een bijzondere sfeer uit: vol herinneringen en emoties. En soms, soms was het alsof er een donkere, zware deken over deze huizen heen hing. De dementie tastte dan niet alleen de persoon aan, maar ook zijn of haar hele leefomgeving.

Gespitste oren

Zodra ik de sleutel uit het sleutelkastje haal en de deur open, ben ik op mijn hoede. Al ruim vijftig jaar woont mevrouw De Groot in deze enorme bovenwoning van een oud, karakteristiek pand. Met mijn oren gespitst luister ik of ik haar boven aan de steile trap hoor lopen.

Opdonderen!

Soms staat ze al te schreeuwen en te gillen dat je op moet donderen. En als je dat niet doet? Dan word je bekogeld met spullen die ze van de trap af naar beneden gooit. Een collega is hierdoor ooit bijna van de trap gevallen.

Op z’n hoede

Iedereen die dit huis betreedt, is daarom op zijn hoede. Het oude huis is groot en telt een hoop kamers. Bij de meeste zijn de gordijnen gesloten. Ze staan vol met spullen die verzameld zijn in een heel mensenleven.

Vervlogen glorie

Het is alsof je minimaal veertig jaar terug in de tijd gaat. Het huis was in zijn glorietijd vast prachtig, maar is door de jaren heen verouderd en vervallen geraakt. Het lijkt nu alleen nog maar te steunen en kreunen op de oude fundering van zijn bestaan.

Dief in de nacht

De stilte die ik hoor, is bijna oorverdovend. Als een dief in de nacht sluip ik de krakende houten trap op. Pas als ik veilig bovenaan sta, introduceer ik mezelf: ‘Goedemorgen, ik ben het! Maaike van de thuiszorg.’ Na een paar keer roepen, heb ik nog steeds geen enkele reactie gekregen. In het huis is het donker en doodstil. Een naar gevoel bekruipt me. Ze zal toch niet ergens gevallen zijn? Of mogelijk erger...?

Speurtocht

Op de tast zoek ik naar de lichtschakelaars en zo speur ik kamer voor kamer af, tussen alle meubels en spullen. Pas als ik er honderd procent zeker van ben dat ze er niet is, durf ik opgelucht adem te halen. Tot het besef komt dat dit juist heel erg vreemd is. Mevrouw gaat nooit alleen de deur uit. Haar huis is haar veilige haven. Het fort dat ze nooit zou verlaten.

Contactpersoon bellen

Ik ga op zoek naar haar cliëntendossier en vind deze in de keuken. De vuile vaat staat nog op het aanrecht, haar koffiekopje nog op de tafel. Ik bel haar zoon, die als eerste contactpersoon staat genoteerd. Ik krijg zijn voicemail en spreek deze in, met het verzoek om mij zo spoedig mogelijk te bellen. Iets wat gelukkig tien minuten later ook gebeurt.

Wat erg!

Voorzichtig informeer ik hem over de situatie bij zijn moeder thuis. Hoe ik het huis aantrof en van mijn zoektocht door alles kamers. Dat ik zeker ben van het feit dat ze niet aanwezig is, maar dat ik ook geen idee heb waar ze dan wel is. Ik val stil op het moment dat hij uitroept: ‘Oooh wat erg!’

Hij was even vergeten door te geven dat zijn moeder die dag werd opgenomen in een verpleeghuis…

De naam van mevrouw De Groot is gefingeerd.