'Kunt u mij alstublieft helpen met een vraagstuk, want er staat iets vreemds op mijn briefje'

Ik heb de voordeur van het hospice al op een kier gezet. Ik verwacht de arts, die de zojuist overleden gast komt schouwen. Het is 2 uur in de nacht en nadat ik de huisartsenpost heb gebeld om alle gegevens door te geven, duurt het meestal een kwartier tot een half uur voordat de schouwarts zal arriveren. Ik verzamel alvast de spullen voor de laatste zorg die straks zal plaatsvinden. De dochter heeft aangegeven om dit graag samen met mij te doen.

Het is muisstil in het hospice. De andere gasten slapen gelukkig. Vanuit de verte hoor ik de ambulance al rustig aan komen rijden. Daar komt mijn favoriete schouwarts: dokter Plomp.

Dokter Plomp is een gepensioneerde huisarts van 73 jaar. Hij werkt nog steeds een paar nachten in de week voor de regionale huisartsenpost en daarbij doet hij nog keuringen voor ouderen voor het rijbewijs. Dokter Plomp heeft passie voor zijn werk. Het houdt hem jong en energiek en vindt het nog veel te vroeg om te stoppen met werken. Het is een man die de oren van je lijf vraagt: altijd nieuwsgierig naar een andermans leven. Nieuwsgierig is misschien niet het goede woord. Hij is graag betrokken en verbindt zich met iedereen die hij tegenkomt.

De ambulance parkeert op het parkeerterrein bij het hospice. Ik verwelkom hem bij de deur. Zoals gewoonlijk, voor hem dan, neemt hij de ambulancebroeder met zich mee. 'Ze geven hier toch zulke heerlijk koffie met koek, dat mag je niet missen!', zegt hij altijd. Kiest de ene schouwarts ervoor om even uit de auto te stappen, binnen te komen om te schouwen en direct weer weg te gaan? Dokter Plomp maakt er altijd een uitje van!

Hij doet zich graag voor als iemand die jong van geest is, maar als hij tegen mij zegt: 'Hallo zuster, bent u nieuw hier?' Dan moet ik een lach onderdrukken. Het is ten slotte al ongeveer de tiende keer dat ik hem tref tijdens een schouwing. Het verhaaltje van de koffie met koek is mij dus al gewoon. Om de vraag 'bent u nieuw hier' te ontwijken, bied ik hun meteen koffie met koek aan. Hij kijkt mij verbaasd aan en zegt: 'Hoe weet u dat?' Maar net als altijd, gaat hij eerst schouwen.

Dit keer heeft de dokter een bezorgde en serieuze uitdrukking op zijn gezicht wat ik niet van hem gewend ben. Na binnenkomst loop ik voor hem uit om naar de kamer van de overleden gast te gaan. Net voordat ik de deur wil opendoen voel ik opeens zijn hand op mijn schouder. Het dwingt mij te stoppen om verder te gaan. Ik draai mij om en kijk hem aan wat er aan de hand is. 'Zuster!', zegt hij zacht, maar toch dwingend 'Kunt u mij alstublieft helpen met een vraagstuk, want er staat iets vreemds op mijn briefje.'

Ik kijk hem verbaasd aan en al ‘ja’ knikkend vraag ik mij af wat er toch aan de hand is. 'Zuster! Kunt u mij misschien uitleggen hoe het mogelijk is dat ik hier op mijn briefje een meneer heb staan met als doodsoorzaak de diagnose ‘ovariumcarcinoom met metastases’?'

Direct snap ik zijn vraagtekens en onderdruk een lach, want een meneer met uitgezaaide eierstokkanker is inderdaad een beetje vreemd. 'Ik denk dat uw assistente een beetje slaperig is geweest, dokter. Ze zal de gegevens verkeerd overgenomen hebben, want ik kan u verzekeren dat onze gast toch echt een vrouw is!' Dokter Plomp legt als een opluchting zijn tweede hand op mijn schouder en zegt: 'Ik dacht al! Met al dat moderne gender-gedoe, waar ik weinig verstand van heb, ga je toch een beetje aan jezelf twijfelen!'

En zoals altijd schouwt hij hierna met diep respect onze overleden gast en betuigt zijn medeleven aan haar dochter. Maar tijdens de koffie met koek is het foutje van de assistente het onderwerp van het gesprek. 'Kijk', zegt hij. 'Dit zijn de dingen waardoor ik mijn werk niet los kan laten, het is veel te boeiend! Mijn geraniums moeten nog maar even wachten!'

En zo verdwijnt dokter Plomp, met zijn altijd bijzondere aanwezigheid, weer naar buiten, de nacht in. Met een buikje vol koffie en koek, en een anekdote rijker.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'

De verhalen van hospiceverpleegkundige Esther zijn gebundeld in het boek 'De laatste bladzijde', dat je HIER kunt bestellen.