Joamy reanimeerde haar collega: ‘Zonder die EHBO-cursus had Loes niet meer geleefd’

‘Als moeder van twee jonge kinderen wilde ik per se een EHBO-cursus doen waarbij ik ook zou leren reanimeren. De eerste keer dat die cursus gepland stond, kon ik niet. De tweede keer had ik eigenlijk ook een belangrijke afspraak, maar iets in mij zei dat ik het dit keer wél echt moest doen. Een paar weken later zou blijken waarom.’

Tumult

‘Ik werk als consultant op verschillende plekken en was die dag op een kantoor in Veenendaal. Ik kende er niemand. Ineens ontstond er tumult. Toen ik de betreffende kamer inliep en een vrouw op de grond zag liggen, voelde ik de adrenaline door mijn lijf schieten. Ik vroeg: “Is er iemand die kan reanimeren?” Van de twintig mensen was er niet één die kon reanimeren. “Waar is de BHV’er dan?” vroeg ik nog. Dat bleek de vrouw die op de grond lag te zijn.’

Actie

‘Loes was door collega’s al in de stabiele zijligging gelegd en ze probeerden haar bij bewustzijn te houden met vochtige doeken en klapjes in haar gezicht. Toen ik bij haar neerknielde, draaiden haar ogen net weg en zag ik dat ze stopte met ademen. Ik begon meteen met de hartmassage en hardop te tellen: “1, 2, 3, 4…” Precies zoals me was geleerd tijdens de cursus. Er was geen tijd om stil te staan of ik er wel klaar voor was, ik móest wel!’

Blijven tellen

‘Na dertig tellen hartmassage moest Loes mond-op-mondbeademing krijgen. De BHV’er van een nabij gelegen kantoor - die er inmiddels ook bij was gekomen - deed het niet goed en ik gaf sturende aanwijzingen. Daarna ging ik meteen weer door met de hartmassage. En ik maar hardop tellen!’

Krak

‘Bij de derde massage ging ik door haar rib. Ik hoorde echt ‘krak’ en voelde de rib tegen mijn hand komen. In een reflex stopte ik: ik schrok me kapot. Holy shit, dacht ik, wat gebeurt er? Gelukkig had ik geleerd dat dit kon gebeuren, daardoor wist ik dat ik door moest gaan. Ik brak nog een rib. Ik bleef maar tellen, ik zat echt in een soort trance.’

AED

‘Kort daarop kwam er nog een andere BHV’er met een AED binnen. Ik riep meteen: “Haar shirtje moet open!” Dat was het eerste moment dat ik opkeek. Ik zag mezelf van een afstand en was me ineens heel bewust van de andere mensen in de ruimte. Vooral de zoon van Loes – die daar stagiair was - had ik heel duidelijk in het vizier. Hij was helemaal overstuur, natuurlijk.’

Doe zo'n cursus!

‘Kort daarna kwamen ook de hulpdiensten binnen en zij namen de reanimatie over. Ik denk dat het in totaal een kwartier heeft geduurd, maar het leek wel een eeuwigheid. Ik kan niet omschrijven hoe heftig het is om iemands leven in handen te hebben. De ambulancemedewerkers zeiden dat als ik niet zo adequaat had gehandeld Loes het niet had gered, of ze hersenbeschadiging had gehad. Dat besef hakte er flik in. Als ik er die dag niet was geweest, had niemand kunnen reanimeren. Ik zou echt tegen iedereen willen zeggen: doe zo’n cursus. De meeste zorgverzekeraars vergoeden dat volledig.’