OK-assistent Ingrid kreeg een burn-out: ‘Het voelde als een nederlaag’

Nooit had ik gedacht dat het mij zou overkomen. Mij? Met mijn tomeloze energie? Ik kon toch zeker wel tegen een stootje? Maar ook ik kan erover meepraten: het hebben van een burn-out. Ik vond het een vreselijk woord en voelde het als een nederlaag.

Grote uitdaging

Na een al heel drukke periode op mijn werk, besloot mijn toenmalige werkgever te verhuizen en bouwde een bestaand pand om tot een volwaardig ZBC (Zelfstandig Behandel Centrum) met twee operatiekamers. Aangezien ik destijds de enige operatieassistente in vaste dienst was, was het een logische stap dat ik, in samenwerking met de manager en een anesthesiemedewerker, volop betrokken was bij de coördinatie van de nieuwbouw. Wat een enorme uitdaging en gave kans!

Van stopcontact tot afdekmateriaal

Hoe vaak maak je nu mee dat je een OK van de grond af aan op ziet bouwen én dan ook nog mee mag denken en beslissen. En dat beslissen, daar moest heel wat van gebeuren! Van waar de stopcontacten komen tot welk afdekmateriaal we gaan gebruiken. En alles wat daartussen zit. Ik zal jullie de details besparen, maar het was een aardig gestress op zijn tijd.

Nieuwe rol: teamleider

Na een relatief korte periode was de bouw klaar, en stond er een prachtig behandelcentrum met een volwaardige operatieafdeling en verpleegafdeling. De volgende logische stap was dat ik de teamleidersrol zou vervullen. Ik vond (en vind) alles al snel leuk en stap overal vol enthousiasme in, dus zo gezegd, zo gedaan. Bestellingen doen, budget bewaken, sollicitatiegesprekken houden, personeelsplanning, contacten met firma’s, zelf de ok op, want geen personeel. En dat alles in een startende setting, waar zacht gezegd alles nog niet helemaal op rolletjes liep.

Veel pech

OK-programma’s liepen uit, want je stuit zo gaandeweg op de meest rare dingen. Apparatuur die niet zo goed werkte als bij de test met de vertegenwoordiger erbij, instrumentarium dat niet meer te vinden was, een gaatje in een set waarvan we er maar een hadden: noem het maar op en wij hebben het meegemaakt.

Laat thuis, vroeg weg

Maar je doet het. Je zit in de flow en wil er met elkaar iets moois van maken. En dat je dan ’s avonds laat, héél laat thuis bent, en ’s morgens vroeg, héél vroeg voor aanvang van het programma weer op je werk bent, dat hoort er gewoon bij. Net zoals de stress van leeninstrumentarium dat niet op tijd binnen is, personeel dat ziek is en implantaten die niet kloppen.

Onmisbaar

Na een tijd kwam bij mij het bekende onderbuikgevoel. ‘Vind ik dit nu eigenlijk wel zo leuk waar ik mee bezig ben?’ En gelijk daarna: ‘Kom op, niet zo zeuren, gewoon doorzetten, dit hoort er nu eenmaal bij.’ Ondertussen was ik thuis ook de gezelligste niet meer. Lag op mijn vrije dag lusteloos op de bank en plantte mijn dochter achter de iPad. En maar doorgaan… Want op het werk konden ze toch niet zonder mij?

Maanden thuis

Tot ik op een ochtend wakker werd en letterlijk niet meer naar mijn werk durfde. Met het lood in mijn schoenen belde ik mijn manager en zei dat ik even een dagje thuisbleef. Dat dagje werd een weekje en dat weekje werden maanden.

Want ja... Ik had een burn-out.

Alleen maar rust

Ik snapte er niks van. Ik ben niet vies van hard werken en ook niet van uitdagingen. En nu was mijn energie op. En dan ook echt op. Een uitstapje naar de supermarkt was de hel. Al die mensen, al die spullen, al die prikkels. Laat me met rust, ik wil niks meer!

Balans was weg

Van de huisarts kreeg ik het advies om vooral leuke dingen te gaan doen. Leuke dingen? Terwijl ik ziek ben? In de baas zijn tijd? Nadat ik een tijd rustig aan had gedaan, ben ik langzamerhand inderdaad dingen voor mezelf gaan doen. Veel naar buiten, fietsen, wandelen. En zo kwam ik langzaam tot een besef: Ik ben in deze situatie beland omdat de balans totaal weg was. Ik gaf heel veel, en kreeg er weinig voor terug. Met andere woorden: wat ik deed ,leverde mij totaal geen energie én voldoening op. Het kostte alleen maar.

Toneelstuk

Ik bén helemaal geen teamleider en wil het ook helemaal niet zijn. Het past helemaal niet bij me. Het voelde alsof ik een toneelspel aan het spelen was, ik zat in een rol. En dat houd je best een hele tijd vol, maar uiteindelijk bleek ik toch een slecht acteur.

Ervaring rijker

Na een re-integratieperiode is het weer helemaal goed met me gekomen en ben ik een ervaring rijker (en niet eens een illusie armer). Het is een onwijs leerzame periode geweest, waarin ik heb geleerd om goed naar mezelf te luisteren. ‘Wat wil ik, en wat past bij me?’ Van hard werken is nog nooit iemand slechter geworden, zolang het je maar energie oplevert en de balans goed blijft.