Ineke over de dieptrieste gevolgen van dementie: ‘Na de brand besloot de rechter dat deze vrijgevochten strijdster moest worden opgenomen’

Heeeeel, heeel lang geleden in het pg-verpleeghuis. Mevrouw Q. is 85. Zij komt vanuit het ziekenhuis waar zij behandeld is voor een fractuur en brandwonden. Mevrouw komt hier met een rechterlijke machtiging omdat zij een gevaar is voor zichzelf en haar omgeving.

Tranen

Ze wordt op een brancard binnengebracht. Verschrikte, angstige ogen. Een van verdriet en onmacht vertrokken en een door tranen overstroomd gezicht. De broeders van de ambulance hebben haar al wel wat sederends gegeven, maar dat had weinig effect gehad.

Geen contact 

Mevrouw wordt naar het ‘crisis’-kamertje gebracht. Ik loop mee en sta ernaast wanneer de broeders afscheid van haar nemen. Zij hebben duidelijk heel erg te doen met mevrouw. Zij geven mij de verpleegkundige overdracht en de overige paperassen aan en vertrekken. Ze huilt nu met gierende uithalen. Ik sta naast het bed en pak haar hand vast die doelloos het laken en de deken verfrommelt en probeer contact met haar te krijgen.

Geen geld voor drinken

Ik haal een beker koffie en een glas water en ga weer naar mevrouw toe. ‘Heeft u dorst?’. Mevrouw opent haar ogen en kijkt me aan met betraande ogen en zegt met stokkende stem: ‘Ik heb geen geld om wat te drinken te betalen.’ Ik zeg: ‘Ik heb water en dat stroomt gratis uit de kraan. En ik heb net een grote pot koffie gezet, die niet helemaal op gaat. Dat geef ik liever gratis weg, dan dat ik het door de gootsteen moet spoelen.’

Detentie

Mevrouw knikt. Lijkt dat redelijk te vinden. Ik stel me nog eens voor en vraag haar of ze er een plakje ouwe wijven koek bij wil. Dat wil ze wel. Mevrouw stelt zich dan aan me voor als BB. Zij vraagt of ik haar ook zo wil noemen. Ik zeg dat ik heb begrepen dat zij een paar weken bij ons komt logeren. Mevrouw zegt dat zij detentie heeft gekregen van een corrupte rechter zonder verstand.

Sukkel

Ik vraag haar om uitleg. ‘Ik kreeg in het ziekenhuis bezoek van de rechter en die zei dat ik hierheen moest en niet meer terug mocht naar huis’, zegt ze. ‘Weet u waarom de rechter dat heeft besloten?’ vraag ik. ‘Dat zal wel zijn omdat hij een sukkel is’, antwoordt mevrouw. ‘Kwam hij op u over als een sukkel?’ vraag ik. Zachtjes zegt ze: ‘Het was wel een aardige jonge man, maar hij heeft wel gezegd dat het niet verantwoord was om naar mijn huis te gaan en heeft me detentie gegeven.’

Tegen de barbecue gevallen

‘Heeft u enig idee waarom hij die mening had?’ vraag ik. ‘Ik ben gevallen in de tuin omdat ik was uitgegleden over konijndarmen en toen ben ik met mijn arm op de barbecue gevallen.’ Verder wilde zij er op dat moment niet over praten. Ze zei alleen nog dat zij soms wat in de war was en de tijd door elkaar haalde.

Strijdster

Uit de rapportages bleek dat mevrouw altijd een vrijgevochten strijdster tegen onrecht was geweest, die zich vaak met hart en ziel inzette voor medemensen in nood. Dit had zij jarenlang samen met haar - nu overleden - echtgenoot gedaan. Ze hadden geen kinderen. In hun spaarzame vrije tijd en vakantie deden zij graag survivaltrips en sliepen dan op de grond en leefden van wat de natuur hen schonk.

Dwalen door de tuinen

Na de dood van haar man, nu drie jaar geleden, was mevrouw mentaal nogal achteruit gegaan. Zij dwaalde soms in de nacht door de tuinen, meestal op blote voeten en vaak geheel ontkleed. Ook wanneer het erg koud was. Zij plukte en sneed groenten en fruit uit de tuinen van de buren en stookte regelmatig een vuurtje op een grasveldje van buurtbewoners. Zij vergat kranen in haar huis te sluiten of het gas uit te doen.

Konijn op de barbecue

In de nacht die haar in het ziekenhuis deed belanden, was zij om 3.00 uur in de nacht naar buiten gegaan. Slechts gekleed in een los T-shirt. Geen schoenen aan haar voeten. Ze nam alleen een paar messen en een aansteker mee. Ze was door een aantal tuinen gelopen en vond toen in één van de tuinen een barbecue. In het schuurtje ernaast vond zij kooltjes en een hok met een konijn. Mevrouw had de barbecue aangestoken en het konijn geslacht en op de barbecue gelegd.

In lichterlaaie

Toen zij daar wat wortels van onkruid bij wilde leggen, was ze uitgegleden over de ingewanden van het konijn. Zij gooide daarbij de barbecue om en verbrandde haar arm terwijl de kooltjes van de barbecue de coniferenheg in lichterlaaie zette. De buren ontwaakten en de brandweer kon blussen voor het vuur de woningen kon bereiken. Maar de schade was aanzienlijk en een aantal kinderen diep verdrietig over de dood van hun troetelkonijn.

Reeks incidenten

Mevrouw had haar knie gebroken en haar arm lelijk verbrand en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. De buurt had al meer vervelende voorvallen met betrekking tot mevrouw meegemaakt, en er werd geoordeeld dat mevrouw een gevaar voor zichzelf en voor anderen opleverde en beschermende opname nodig had.

Verdrietig

Mevrouw was het daar soms, in haar wat meer heldere ogenblikken, mee eens, maar veel vaker was zij ontzettend verdrietig omdat zij er op die ogenblikken echt niets van begreep en alleen maar terug naar haar huisje en eigen privacy wilde.

Permanent opgenomen

De buren waren niet eens erg boos op mevrouw en bezochten haar ook wel in het verpleeghuis. Zij was altijd een heel lieve en behulpzame buurvrouw geweest. Maar het kon zo echt niet langer. De rechterlijke machtiging werd verlengd en later werd besloten dat mevrouw echt permanent moest worden opgenomen. Zij kreeg een plekje op onze afdeling en ging echt hard achteruit. Binnen een jaar na opname was mevrouw in vegatieve toestand en overleed korte tijd daarna.

Diep triest

Ik vergeet nooit haar intense verdriet en onmacht tegen en over de beslissingen die er voor haar waren genomen. Voor haar bestwil. Natuurlijk. Maar toch. Wat diep triest. Wat eenzaam voor de mensen die worden getroffen door die vreselijke ziekte die dementie wordt genoemd. Wat vreselijk om jezelf zo te verliezen en geen echte zeggenschap meer te hebben over je eigen leven. Omdat je denken en handelen het af laten weten.

Dit is Ineke:

Misschien heb je mijn blogs al weleens gelezen op de Facebookgroep voor verpleegkundigen en verzorgenden: daar blog ik onder mijn echte naam over mijn ervaringen. Ik werk al vanaf mijn zeventiende in de zorg. Eerst als helpende, toen als ziekenverzorgende en nu als verzorgende IG. Ik heb al veel kanten van de zorg gezien en meegemaakt. Ik deed mijn opleiding in de PG, heb jaren als uitzendkracht gewerkt, ben aan de slag geweest in het verzorgingshuis en heb in de ouderenpsychiatrie gewerkt, met uitstapjes naar de jongerenafdelingen. Momenteel werk ik vaste nachtdiensten in het verpleeghuis.