Hoe Zuster Toos promoveerde tot ‘dokteres’ die bonbonnetjes voorschreef

Ze kon niet lezen en schrijven. Nooit geleerd. Haar ouders vonden dat niet nodig, ze kon haar tijd nuttiger besteden met helpen in het huishouden en op de boerderij. Haar moeder was altijd ziekelijk en kon niet veel meer. Ze was ongetrouwd gebleven en was altijd bij haar ouders blijven wonen.

Roet in het eten

Haar buurvrouw hielp haar met belangrijke brieven en bankzaken. Voor de rest kon ze zich aardig redden. Tot de farmaceutische industrie roet in het eten gooide. ‘Ik heb elke ochtend een geel pilletje, twee roze en twee langwerpige en een witte ronde.’ Ze wist het precies en het ging prima. Tot de pilletjes ineens van uiterlijk veranderden. Ze haalde een aantal pilletjes door elkaar, en werd daar behoorlijk ziek van.

Pilletjes sorteren

Het was in de tijd dat de baxterrol nog moest worden uitgevonden en medicatie gewoon in losse doosjes en potjes werd verstrekt. Dus we hielpen haar elke ochtend met het uitzoeken van de juiste pilletjes. De pilletjes van de ochtend nam ze meteen in en die van de avond gingen op een schoteltje.

Eenmaal daags een bonbon

‘Wat een hoop pillen hè zuster’, zei ze vaak. ‘Tja, de dokter is vaak scheutiger met pillen dan met bonbonnetjes’, zei ik lachend. ‘Ik zou het wel weten, hoor. Ik zou iedereen eenmaal daags een bonbonnetje voorschrijven tegen de vieze smaak van de pillen’, zei ik.

Eén te weinig

Ik was weer bij haar en legde de pilletjes op het schoteltje voor 's avonds. ’Ho, wacht even, we vergeten er een’, zei mevrouw. Ik keek naar het schoteltje, telde, keek nog eens extra goed. ‘Nee, het klopt echt hoor’, zei ik. Mevrouw kwam lachend aangesjouwd met een doosje. Ze legde een bonbon naast haar pilletjes op het schoteltje.

Nieuwe dokteres

‘Zo, nou klopt het, want deze heb ik vorige week voorgeschreven gekregen van mijn nieuwe dokteres en dat vond ik een heel goed voorstel’, zei ze lachend. Ik hou van zulke humor. En dit soort cliënten maakt mijn werk bijzonder.