Blogger Sandra: ‘De adrenaline giert door mijn lichaam als ik door de gang ren’

‘Waarom wil je in het ziekenhuis werken, Sandra?’ vroegen ze tijdens mijn sollicitatiegesprek, nu 1,5 jaar geleden. ‘Omdat ik het een uitdaging vind om niet te weten wat mij over 5 minuten staat te wachten’ antwoordde ik.

Tijd voor actie

Verwacht het onverwachte. Een veelzeggende uitspraak die in het ziekenhuis regelmatig tot zijn recht komt. Als de pieper gaat, in snel wisselende hoge en lage tonen, dan weet je hoelaat het is: tijd om in actie te komen!

Gierende adrenaline

Je laat je huidige werkzaamheden vallen en gaat zo snel mogelijk op de noodsituatie af. De adrenaline giert nog steeds elke keer door mijn lichaam als ik door de gang ren en ondertussen alle mogelijke scenario’s door mijn gedachten laat gaan.

Agressie

Geregeld krijgen wij patiënten met encefalitis* op de afdeling neurologie. Door dit ziektebeeld kunnen mensen erg afwijkend gedrag vertonen. Mijn alarm gaat af. Er is een patiënt met dit ziektebeeld compleet door het lint gegaan. Hij is de kraamafdeling opgerend, die bij ons op dezelfde verdieping zit. Meneer wordt uiteindelijk met veel hulp van o.a. de beveiliging met veel bombarie terug naar de kamer begeleid en wordt hier gesedeerd.  Gelukkig weet de man nadien niks meer van dit voorval af.

Onrust

Net als ik een patiënt wil begeleiden van bed naar stoel gaat het alarmsignaal af. ‘Sorry meneer, ik kom zo weer’, roep ik snel. Ik ren de gang door, achter mijn collega aan. Een oudere dame ligt in een trippelhoes** vanwege extreme onrust en is in de veronderstelling dat zij NU naar huis moet. Door de kracht die zij nog heeft, lukt het haar omhoog te komen, waardoor zij bijna met matras en al op haar rug over de bedhekken wil klimmen. Ik ondersteun mijn collega’s en korte tijd later hebben wij mevrouw weer rustig in bed liggen.

Niet wakker te krijgen

De ergotherapie komt bij mijn collega met de mededeling dat zij één van de patiënten niet wakker krijgt in haar stoel. Mijn collega loopt direct mee en ik roep haar nog toe dat ze maar moet aangeven als ik kan helpen. ‘Komt goed, ik kijk eerst wel even wat er aan de hand is’, zegt ze.

Buiten bewustzijn

Ik ben nog niet bij mijn patiënt aangekomen of ik hoor mijn pieper gaan. Zonder te kijken ren ik naar de desbetreffende patiënt. Mijn collega staat naast mevrouw, die buiten bewustzijn lijkt te zijn. We kijken elkaar aan: ‘In bed, NU!’ roepen we bijna tegelijk. Ondertussen snellen andere collega’s aan en we tillen haar zo snel als we kunnen in bed. Het bed in standje trendelenburg*** en gelukkig komt mevrouw daarna snel weer bij.

Heb jij wel eens een soortgelijke situatie meegemaakt? En hoe ging je hiermee om?

*ontsteking van het hersenweefsel.

** soort slaapzak die om het matras heen zit voor patiënten met grote onrust, zodat ze niet uit bed kunnen stappen.

*** bij deze positie van het bed liggen de benen hoger dan het hart