'Het lijkt alsof een activiteit niet gedaan kan worden voor de lol en er altijd een prestatie aan gekoppeld wordt'

Gedreven ouders kenmerken zich door een drukke levensstijl en hun doelgerichtheid. Ze zijn perfectionistisch en dat maakt dat ze hun kinderen willen controleren om ervoor te zorgen dat ze zullen slagen in het leven. Daarom bemoeien ze zich vaak met de manier waarop hun kinderen hun leven zouden moeten leiden, zelfs als ze volwassen zijn. 

Op het eerste gezicht lijken deze ouders volkomen normaal; ze komen heel betrokken over in het leven van hun kinderen. Door hun gedrevenheid ligt de focus op dingen gedaan krijgen en ze zijn heel welwillend in het mogelijk maken van het succes van hun kinderen. Het zijn vaak die ouders die stad en land afrijden om hun kinderen te faciliteren in hun sport, wedstrijden, et cetera. Hierdoor is het vaak lastig te zien dat er iets schort en dat hun gedrevenheid wordt gevoed door hun egoïsme. 

Gedreven ouders zijn zelf vaak opgegroeid in een omgeving waar emotionele armoede was. Ze hebben geleerd ergens te komen door hard te werken en zijn heel trots op de onafhankelijkheid die ze zodoende hebben bereikt. Angst dat hun kinderen ze zullen beschamen door niet succesvol te zijn, zorgt ervoor dat ze moeite hebben met onvoorwaardelijke acceptatie, omdat ze gefocust zijn op prestaties. Kinderen voelen dit sterk aan en leren dat ze iets moeten neerzetten om te voldoen aan de verwachtingen van de ouder, wat geen veilige basis schept. Wanneer ze iets hebben gepresteerd, worden ze gezien, gehoord en doen ze ertoe. De ouder die niet tevreden is, kan schieten in verwijten, boosheid of het kind negeren. 

De emotionele onvolwassenheid van deze ouders is te zien in de manier waarop ze aannames doen over andere mensen; de verwachting dat iedereen hetzelfde wil als zij. Hun overmatige zelffocus is gebaseerd op de overtuiging dat zij beter weten wat goed is voor een ander. Zij kennen geen zelftwijfel en laten zich zien als mensen die overal de antwoorden op hebben. 

Deze ouders hebben moeite met de keuzes van hun kinderen te accepteren, zoals welke interesses zij hebben of welk levenspad zij kiezen. De kinderen worden selectief geprezen en worden bij wijze van goedkeuring een bepaalde richting opgestuurd die past bij de denkwijze en voorkeuren van de ouders. 

Door hun - goedbedoelde - overmatige focus op genoeg gedaan krijgen, het behalen van doelen en in de actiemodus staan, worden ze vaak als bemoeizuchtig ervaren. Daarbij worden de kinderen gezien voor hetgeen ze doen, het resultaat dat geboekt wordt en niet zozeer voor wie ze zijn. Dat maakt een heel groot verschil in ‘het mogen zijn wie je bent’.

Onbewust geven zulke ouders het kind continu het idee dat ze geëvalueerd worden. Een voorbeeld is een vader die de tijd neemt om met zijn kind te oefenen met piano spelen, zodat hij kan aangeven welke noten fout waren. Uiteindelijk wordt het samen piano spelen heel vervelend voor het kind en verdwijnt het plezier in deze bezigheid. Daarnaast kan het kind gevoelens van onzekerheid ontwikkelen. 'Ik doe het toch niet goed' en gedachten van hulpeloosheid: laat maar, ik kan het toch niet! Daarbij dragen zulke vroege ervaringen bij aan het ontwikkelen van weerstand tegen hulp vragen. Gedragingen als deze zijn vaak terug te zien met betrekking tot gewicht; uitspraken hierover, controlerend gedrag ten opzichte van hetgeen (of de hoeveelheid) er gegeten wordt. En ook met sporten, een hobby of leerprestaties. Het lijkt alsof een activiteit niet gedaan kan worden voor de lol en er altijd een prestatie aan gekoppeld wordt. Het verschil tussen het kind aanmoedigen zijn/haar talenten te ontplooien of zijn/haar best te doen en het gedrag van de gedreven ouder is echt heel groot.

De gedreven ouders houden namelijk geen rekening met de behoeften van hun kind(eren). Ze sturen of manipuleren hun kind in de richting waarvan zíj vinden dat dat het beste voor ze is. Kinderen ontwikkelen vaak het gevoel dat ze meer moeten doen of iets anders zouden moeten doen dan wat ze daadwerkelijk doen. Er heerst vooral een gevoel van moeten en er ontbreekt een eigen keuze: wat wil ik? Deze kinderen hebben nooit geleerd om dat voor zichzelf na te gaan of uit te spreken. Op volwassen leeftijd komen ze ermee in de knoop. Bijzonder genoeg werken deze ouders zo hard (op hun manier) aan het welzijn van hun kinderen, terwijl ze regelmatig eindigen met ongemotiveerde of zelfs depressieve kinderen. 

Verhaal van John: 'Ik voelt me niet op mijn gemak bij mijn moeder: het is alsof hij altijd op haar netvlies is.' Zijn ouders hebben zoveel goede hoop voor hem, voor een geslaagd leven dat hij enorm veel druk voelt om te moeten presteren en slagen. De persoon te zijn die zijn ouders voor ogen hebben. Door alle druk is hij zijn zelfvertrouwen kwijt om eigen ideeën te vormen voor de toekomst. 'Ik ben zo bezig met voldoen aan de verwachtingen van mijn ouders dat zelfs als we met de hele familie op vakantie zijn dan kan ik niet ontspannen. Dan ben ik bang voor mijn vaders boosheid als hij niet de indruk krijgt dat ik me genoeg vermaak.' De consequentie van zoveel druk te voelen en altijd meer te moeten doen of harder te proberen gaat ten koste van zijn autonomie, deze is gaandeweg volledig verloren gegaan.