'Het is een warme, maar ook wat wrange herinnering aan mijn Truus kroket'

Truus kroket, ongehoorzaam in het ziekenhuis

Het feit dat ze op 74-jarige leeftijd voor het allereerst in het ziekenhuis terecht kwam was voor haar verwonderlijk en schokkend tegelijk. Verwonderlijk omdat ze al jarenlang van alles gemankeerd heeft, een dozijn pillen moest slikken en de nodige ingrediënten had voor frequente ziekenhuisopnames, moet bij gezegd ze was een hypochonder dus dat maakte wel dat ze zich alleen maar naar de huisarts ging als het echt niet anders kon. En schokkend was haar eerste kennismaking met het ziekenhuis omdat ze van de één op de andere dag niets meer te zeggen had, haar alle regie uit handen werd geslagen, en alles en iedereen die zich met haar leven bemoeide, ze niet ingelicht werd over behandelingen e.d. maakte dat de ziekenhuisperiode schokkend voor haar was. Vanwege die schok, was ze zichzelf niet en liet ze alles over zich heen komen, zonder haar gebruikelijk kritische noot en vragen.

Zo werd ze vanaf dag één onmiddellijk, zonder uitleg, op een volledig zoutloos dieet gezet en tot overmaat van ramp ook nog eens een vochtbeperking. Zo kon ze ook nog niet eens het walgelijke zoutloze eten wegspoelen met water. Ze konden de oorzaak van haar problemen niet direct vinden, maar het zal wel met het hart te maken hebben, schijnen ze te hebben gedacht en daarom deze aanpak. Dus bovenop de schok kwamen deze beperkingen en o, wat was dat moeilijk. Ze hing haast huilend boven haar bordje met zoutloos eten, wat er echt ook nog eens onsmakelijk uitzag. Ze was amper in staat om een hap door haar keel te krijgen en smeekte me bijna om haar te helpen het bordje leeg te eten, want dat moest van de zorg. Ze had zo’n droge mond van de vochtbeperking dat ze kloofjes kreeg in de mondhoeken en ze ’s nachts wakker lag van een droge en pijnlijke keel. Niemand had erbij stilgestaan dat ze medicatie gebruikte waar ze sowieso altijd al een droge mond van kreeg en ze daarom altijd een waterflesje met zich meenam om daar steeds een slokje van te nemen. Nee, het was verschrikkelijk haar zo te zien, ze was een compleet ander mens. Ze zou normaal gesproken van zich af hebben gebeten, maar nu was ze een zielig brokje mens.

Uiteindelijk is ze vijf keer in korte tijd opgenomen in het ziekenhuis en vier daarvan kwam omdat ze nog altijd geen goede aanpak hadden gevonden voor haar probleem en ze daarom steeds op een andere afdeling opgenomen werd en als ze geluk had, bleef ze op dezelfde kamer, want bij de eerste opnames moest ze ook nog eens drie keer naar een andere kamer omdat ze ruimte moest maken voor een ander. Vind je het gek dat ze delirant werd, ik niet.

Toen ze na de zoveelste opname in het ziekenhuis lag, de vochtbeperking gelukkig op werd geheven en ze zelf de zoutzakjes had ontdekt om haar eten wat meer op smaak te brengen, maar nog altijd moeite had met eten, nam ik op een avond een dikke rundvleeskroket mee. Ze was dol op kroketten die at ze altijd wanneer we samen gingen lunchen. Truus kroket, noemde ze zichzelf. Toen ik met de kroket in een zakje bij haar kwam en haar deze gaf, reageerde ze eerst geschrokken. Ja, maar dit mag ik niet eten hoor, ik mag alleen eten van het ziekenhuis eten.

Ik pakte de kroket uit het zakje, schoof naast haar op de rand van het bed. Je bent voor mij nog altijd Truus kroket, zei ik haar en deze gaan we samen 'burgemeester' maken. Ik beet als eerste het kontje van de kroket en gaf hem toen aan haar. Haar ogen gingen stralen en het werd voor ons allebei de lekkerste kroket die we ooit hadden gegeten. Genietend van deze heerlijke lekkernij, sprak ze zachtjes (want stel dat iemand van de zorg het merkt...): "Wat zijn we nu toch stout, hè?"

Het is een warme, maar ook wat wrange herinnering aan mijn Truus kroket. Het was de laatste kroket die ze heeft gegeten ze stief niet lang na dit ‘avontuur.’ Het ergste van in het ziekenhuis liggen was voor haar de bemoeizucht en betutteling van de zorg en specialisten. Die het altijd maar beter wisten de opgelegde regeltjes, het zonder overleg of uitleg starten van behandelingen maar zelf niet de helderheid of alertheid meer te bezitten om hier tegenin te gaan. Zo erg dat ze het stiekem eten van een kroket als iets stouts en ongehoorzaamheid zag. Dat heeft me diep getroffen.

Zullen we met zijn allen weer eens gaan luisteren naar wat onze ouderen nu echt aan zorg en behandeling willen? Als ze dat nu bij haar hadden gedaan, was haar laatste tijd op aarde geen lijdensweg geweest.