'Het duurt even voor het kwartje bij mijzelf valt: hoezo jong?'

Oud

Ik kom op de afdeling, neem een bakkie en ga met de patiëntenlijst bij de collega’s zitten. Eens even kijken wat we hebben liggen vandaag. Ik scan altijd eerst de gemiddelde leeftijd aan de hand van de geboortedata, want dat is vaak een betrouwbare indicator van de staat van mijn rug aan het eind van de dienst. 1952, 1955, 1951, 1960, 1949…

‘Wat een jonge patiënten vandaag, zeg!’

Niemand reageert… Het duurt even voor het kwartje bij mijzelf valt: hoezo jong?

Ongemerkt ben ik na het verlaten van het ziekenhuis op mijn 27e zelf een zestiger geworden en ik geloof dat ik de enige ben die zich daarover verbaast. De gemiddelde leeftijd van mijn collega’s is vandaag ergens in de twintig. Die vinden mij gewoon een opa (wat ik ook ben). Hoe leg ik hen uit dat ik gisteren nog een twintiger was? Het is een cliché, maar de tijd gaat bizar snel, je let even niet op en je bent zestig. Vraag het de gemiddelde mannelijke leeftijdgenoot van me en hij zal bevestigen dat hij altijd achttien is gebleven en blijven hangen in de jaren zeventig. Het is onmogelijk om dit uit te leggen aan mijn collega Tom van vierentwintig. Hij zou geeuwend denken: boeiend verhaal, ouwe.

Medisch spreken ze van oud als je zeventig bent, dus ik heb nog even. Maar wat is nu eigenlijk de werkelijke betekenis van oud zijn zonder in clichés te vervallen? De tijd die me rest is waarschijnlijk korter dan de jaren die ik erop heb zitten en dat doet mij geregeld verzuchten dat het universum buitengewoon onrechtvaardig is. Waarom is er geen parallel universum waarin ik andere keuzes kan maken en een heel ander leven kan leiden, een tweede leven dat rechtdoor gaat waar ik ooit linksaf geslagen ben? Een derde leven waarin ik met Julia Roberts ben, een vierde waarin ik lead gitarist ben in The Allman Brothers Band, een vijfde zonder Poetin en Gerard Joling, een zesde waarin ik kwantummechanica begrijp.

Vragen zonder antwoorden. Er zit niets anders op dan al die levens maar in dit leven te proppen, iets dat ik eigenlijk al jaren doe. Ik ben tomatenplukker, bordenwasser, schaapherder, verpleegkundige, fiscalist, docent, zoon, broer, echtgenoot, vader en opa geweest. En als je me vraagt: ‘Ed, wat wil je later worden?’ , is mijn antwoord: ‘Honderdtwintig! ’ Ik ben nog lang niet klaar!

‘Hoe kun je dat nu willen?’, zegt de realist. 'Kijk om je heen en lees je patiëntenlijst nog eens goed door: cva, dementie, chemotherapie, incontinentie, afhankelijkheid, eenzaamheid!’ Dat is allemaal waar en toch wil ik het, ik heb nog zoveel te doen. Misschien ben ik daarom wel buddy geworden: door veel te praten met ouderen achter het geheim van een lang en gelukkig leven proberen te komen.

Lieve zorgzame jonge collega’s, ik wil jullie vriendelijk doch dringend verzoeken om deze column ergens goed te bewaren voor het geval ik ooit aan jullie zorgen word toevertrouwd. Ik verklaar bij deze schriftelijk, plechtig en bij mijn volle verstand: ‘Mij ALTIJD reanimeren s.v.p.!

Mijn avonturen in het ziekenhuis met cartoons van Jan Zandstra nu online te bestellen bij o.a. Bruna, bol.com en uitgeverij SAAM via https://www.zorgboeken.nl/shop/medikul/