‘Wat ben jij lief zeg!’

Lief

‘Wat ben jij lief zeg!’ Dit compliment was niet afkomstig van mijn echtgenote, dochter, zus of moeder. Kan ook niet, want die kennen mij wel beter. Nee, dit kwam van een collega op de afdeling ouderengeneeskunde, die mij op mijn eerste dag amper een kwartier empathisch bezig had gezien met een oudere dame met een collumfractuur die er tot haar verdriet net niet in geslaagd was om haar grote boodschap nog even binnen te houden tot aan een hiervoor geschikte locatie.

‘Ja, ik begin net, ik doe alles om een goede eerste indruk maken’, grapte ik terug. Het compliment was natuurlijk aardig, maar onverdiend. Ik kreeg ook allemaal aardige reacties via LinkedIn van connecties die reageerden op mijn nieuwe baan: van verpleegkundige tot 1987, via belastingadviseur tot 2019 was ik nu als verpleegbuddy teruggekeerd in mijn oude bekende ziekenhuis. Iemand vond dat ik een lintje verdiende, maar dat geef ik dan graag door aan een collega die na 1987 ijverig is doorgegaan in de zorg in plaats van dertig jaar op zijn kantoorkrent te zitten om bedrijven minder belasting te laten betalen.

Erg lief ben ik niet en onbaatzuchtig al helemaal niet. Als ik iets doe voor een ander, moet er ook altijd iets inzitten voor mijzelf, want anders houd ik het niet lang vol. Ik vind het ziekenhuis gewoon een geweldig en dynamisch bedrijf. Wanneer je, zoals ik, dertig jaar op een accountantskantoor hebt ‘gewerkt’, ga je je vanzelf een keer afvragen of er überhaupt leven vóór de dood is.

De vier jaren die ik in het ziekenhuis heb gewerkt in de jaren tachtig behoren tot de beste van mijn leven. De personeelsflat waar ik woonde, de vriendinnetjes die ik er had, de lol die we hebben gemaakt, de enorme variatie aan afdelingen, collega’s en patiënten, de serieuze kant van de zorg en de humor ervan, het was een onvergetelijke tijd.

De verpleging is veranderd. Het eerste dat mij opviel was dat iedereen hetzelfde genderneutrale uniform van de zaak droeg. In mijn tijd hadden de gediplomeerde verpleegsters nog een keuze uit verschillende modieuze jurken, tegenwoordig hebben ze allemaal de broek aan.

Maar ook de manier van werken is veranderd. In plaats van met een team gezellig samen alle zalen en kamers af te werken heeft iedere verpleegkundige nu zijn of haar eigen patiënten. Samen bedden opmaken en eten uitdelen behoren niet meer tot het vaste takenpakket. En natuurlijk heeft de computer zijn intrede gedaan, op wieltjes nog wel. Het lijkt allemaal iets professioneler en beter georganiseerd dan toen. Hopelijk valt er nog wel wat te lachen, want daaraan ontbrak het vroeger niet. De humor van de tumor noemden we dat. Kan ik dat tegenwoordig nog wel zeggen?

Mijn eerste Veteranendag was wat ik ervan had verwacht. Na afloop voelde ik mijn rug van al het staan, lopen en tillen, dat ben ik niet meer gewend. Misschien raak ik mijn buikje zo wel kwijt, dat zou een leuk neveneffect zijn. De dag erna allemaal berichtjes op de app: hoe was het? ‘Ik weet nu weer wat werken is’, antwoordde ik, ’moe maar voldaan.’

Vanavond late dienst tot kwart over elf, gewoonlijk het tijdstip waarop ik voor de eerste keer wakker word…

Mijn avonturen in het ziekenhuis met cartoons van Jan Zandstra nu online te bestellen bij o.a. Bruna, bol.com en uitgeverij SAAM via https://www.zorgboeken.nl/shop/medikul/