'Heel even zie ik de moeder die weet dat ze veel steken heeft laten vallen, maar die hoopt...'

toos-taart

Zuster Toos deelt vandaag het verhaal van één van haar cliënten: een beetje het type ma Flodder. Vandaag is zij jarig en maakt zuster Toos extra tijd voor een praatje en een luisterend oor. 

'Lang zal ze leven, lang zal ze leven...', zing ik, terwijl ik bij haar binnenloop. Met mijn stem die klinkt als een verkouden kraai met kinkhoest, weet ik niet of het nou echt zo leuk is om door mij te worden toegezongen. Maar de bedoeling is goed, zullen we maar zeggen. Mevrouw moet erom lachen en de hond zet het van schrik op een blaffen.

Normaal is ze wat stilletjes en laat ze niet snel het achterste van haar tong zien. Het leven lijkt haar een beetje koud te laten. Ze is wat de maatschappij 'een randfiguur' noemt, gehard door het leven. Een beetje type ma Flodder. Maar vandaag is het anders. 'Ik heb een verjaardagstaart gekregen van de voedselbank', zegt ze tegen me. 'Want vandaag komen mijn jongste en mijn oudste zoon.' Als alles tenminste goed gaat, zegt ze er nog even achteraan.

Ik maak door deze onverwachte openheid even extra tijd voor een praatje. Mevrouw heeft twee zoons die iets jonger zijn dan ik, en nog een nakomertje. Omdat ze voor haar jongste niet goed kon zorgen, is hij uit huis geplaatst. Ze ziet hem niet vaak. Ze vertelt dat de oudste en jongste elkaar al 10 jaar niet hebben gezien. Zijzelf trouwens ook niet. Mevrouw vertelt openhartig over alle ellende in haar leven; deels overkomen, deels zelf veroorzaakt. Het is eigenlijk teveel ellende voor één mensenleven. Je kunt er van alles van vinden, maar het is nu eenmaal zo gelopen. Ik probeer maar niet te oordelen...

Nadat ik mijn verpleegkundige trucje heb gedaan - waarvoor ik kwam - zeg ik gedag. 'Veel plezier vandaag met uw zoons en een fijne verjaardag', zeg ik als ik wegga. 'Dank je wel', zegt ze. 'Ik hoop echt zo dat ze komen.' Haar stem verraadt hoop en twijfel tegelijk. En heel even zie ik de moeder die weet dat ze veel steken heeft laten vallen, maar die hoopt... Misschien tegen beter weten in. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen en ik voel bijna haar pijn.

Ik hoop die dag met haar mee dat de taart van de voedselbank in elk geval door drie personen wordt geproefd... Dat zou toch mooi zijn!

zuster-toos-blogger-carina-verpleegkundige

Dit is Zuster Toos:

Mijn naam is Carina (45), getrouwd en moeder van twee prachtige zoons. Ik ben al 26 jaar werkzaam in de zorg en na een aantal werkplekken te hebben gehad, weet ik dat mijn passie in de thuiszorg en wijkverpleging ligt. Elke dag stap ik met veel plezier in mijn autootje om te gaan zorgen voor ‘mijn’ cliënten. Je maakt een enorme diversiteit aan dingen mee, en bent aangewezen op je eigen kennis, kunde en inventiviteit. Na 26 jaar kan ik nog steeds met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik het mooiste vak van de wereld heb. Mijn blogs, die ik deel via mijn Instagram-account @zustertooszorgt, zijn ontstaan doordat ik me soms erg kan storen aan het negatieve daglicht waarin de zorg soms wordt neergezet. Tuurlijk is het hard werken, maar er zijn zoveel onbetaalbare gouden momenten; als je ze maar wil zien. Daar kan voor mij geen topsalaris tegenop. Momenteel volg ik naast mijn baan een deeltijdstudie HBO-V, een pittige combinatie. Ontspannen doe ik in mijn tuin, wandelend met mijn hond, en door uitgebreid te koken voor mijn mannen, familie en vrienden. Kortom: ik ben een gelukkig mens.

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar! 

You have already unliked it!