Gynaecoloog Els: ‘Het leukste aan mijn werk vind ik de uitdaging om de vrouwen op hun gemak te stellen’

Els houdt enorm veel van haar vak en is een echte duizendpoot. ‘Ik ben in Winterswijk gestart als allround gynaecoloog. Daar mocht ik de minimaal invasieve gynaecologie nieuw leven inblazen. Minimaal invasieve gynaecologie is eigenlijk via kleine instrumenten werken; bijvoorbeeld in de baarmoederholte kijken aan de hand van een kleine camera of via kleine gaatjes opereren in de onderbuik. In Winterswijk stond de minimaal invasieve gynaecologie nog niet zo op de kaart. Ze werkten bij een operatie nog voornamelijk via onder meer een snee in de onderbuik.' 

Eigen idee

‘Op een gegeven moment kwam een fusie met Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem ter sprake. Ik merkte toen dat ik niet meer verder kon groeien. Toen kwam ik in aanraking met Marc Scheijven en Bernhard Wind. Zij hadden drie fertiliteitsklinieken opgericht: Nij Barrahûs, Nij Geertgen en Nij Linge. Ik ging met ze in gesprek over een idee dat ik twee jaar geleden kreeg. Ik wilde een zelfstandig behandelcentrum opzetten voor vrouwen met cyclusstoornissen, met als drie pijlers: cyclusstoornissen, afwijkende uitstrijkjes en overgangsklachten.’

‘We hebben toen met z’n drieën het initiatief Ellesie vormgegeven en zijn gestart. Anderhalf jaar geleden begonnen we alles op poten te zetten. Initieel wilden we in Gorinchem starten, hetgeen nog steeds van kracht is. Maar drie weken geleden kregen we bericht dat een vrouwenpoli in Boxmeer failliet verklaard was. We besloten het over te nemen en sinds twee weken hebben we nu een draaiende kliniek in Boxmeer. Het personeel hebben we grotendeels overgenomen.’

Bij gynaecologie komt alles samen

‘Ik had altijd drie medisch specialisaties op mijn verlanglijstje staan. Het was al vroeg bekend dat ik dokter wilde worden. Maar wat voor dokter word je dan? Ik vond spoedeisende hulp arts leuk, psychiater - en dan met name de acute psychiatrie - óf gynaecoloog. Psychiatrie heb ik een tijdje gedaan. Dat vond ik hartstikke leuk, maar ik miste het medisch handelen. Toen ben ik op de spoedeisende hulp terechtgekomen. Daar zou ik een opleiding gaan doen tot spoedeisende hulp arts. Op de spoedeisende hulp krijg je alles binnen wat spoed heeft, maar als het dan interessant wordt, gaat het door naar de medisch specialist. Toen ben ik in de gynaecologie gerold: daar komt alles voor mij samen. Vaak wordt gedacht dat het alleen maar verloskunde is, maar het is veel breder dan dat. Soms moet je ook opereren en kleinere ingrepen doen.’

‘Het brede vakgebied trok mij aan. Van oncologie tot bekkenproblematiek: het omvat zoveel. Het is niet alleen het praktische met onderzoek doen, het is ook echt denkwerk. Ik hou van het afwisselende werk en kan moeilijk stilzitten. Er is nooit een dag saai. In de fertiliteitskliniek doe ik voornamelijk spreekuren draaien, intakes, gynaecologisch onderzoek, behandelingen als puncties, inseminaties, terugplaatsen van embryo’s en hysteroscopie. Het contact met patiënten verloopt nu met corona voornamelijk telefonisch. We zien de patiënten alleen als het hoognodig is. Bijvoorbeeld bij gynaecologisch onderzoek of behandelingen. Tijdens een punctiedienst houd ik me onder meer bezig met het verzamelen van eicellen of het terugplaatsen van embryo’s.  Daarnaast doen we ook inseminaties en zoeken we uit waarom iemand niet zwanger wordt. Dat is wat ik bij Nij Barrahûs in een notendop doe.’

Patiënten

Bij de gynaecoloog komen vrouwen met verschillende problemen. Zo zijn er vrouwen die bij de gynaecoloog komen met een kinderwens. Vrouwen die een cyclusstoornis hebben, bijvoorbeeld wanneer de menstruatie uitblijft of als ze te veel bloedverlies hebben. Of vrouwen die een bekkenbodemverzakking hebben. Kortom, alle problemen rondom de vrouwelijke geslachtsorganen.

Els: ‘Het leukste aan mijn werk vind ik de uitdaging om de vrouwen op hun gemak te stellen. Vrouwen komen met hun intiemste problemen, waar vaak ook schaamte bij zit. Ze dan geruststellen en ze door het gynaecologisch onderzoek loodsen, om vervolgens de oplossing te vinden of erachter te komen wat het probleem is. Dat ik de kwaliteit van hun leven kan verbeteren.’

Een dag om nooit meer te vergeten

Een dag die Els nooit meer zal vergeten was dat haar man haar op het werk ten huwelijk vroeg. ‘Ik had verloskamerdienst en werd met een smoesje naar de OK gelokt. Er was allemaal spoed bij. Ik dacht nog: “Hoe kan dat nou? Ik heb helemaal geen telefoontje ontvangen”. Maar goed, ik ben braaf naar boven gegaan, naar de OK. Mijn toenmalige vriend Maurice lag toen op de operatiekamer. Ik kwam binnen maar zag hem alleen vanaf het hoofdeinde. De OK-assistenten stonden al met hun telefoons klaar en wezen dat ik naar de patiënt moest kijken. Toen was het van: “Nee, rotzak! Wat doe jij hier?”. Toen ging hij op zijn knieën. Hij zei: “Ik wilde je hier vragen, omdat je van operaties houdt en omdat je het zo leuk vindt.”’

‘Ik moest vervolgens weer terug aan het werk. Ik had Maurice in de koffiekamer geparkeerd en ging verder met een vrouw die op de verloskamer lag. Zij had alles al van de gynaecologisch wereld meegemaakt. We bekeken met haar of we nog een vaginale geboorte gingen proberen of een keizersnee. Het hartfilmpje werd er alleen niet beter op. Ik wilde nog bloed afnemen om te zien hoe de conditie van het kind was. Toen ik dat onderzoek wilde doen, kwam er meteen al bloed tegemoet. Als dat te veel bloed is, moet je denken aan een vroegtijdige loslating van de moederkoek. Dat is natuurlijk niet goed als het kind er nog in zit. Ze moest met spoed naar de operatiekamer.’

‘Maurice had ik gevraagd of hij het leuk vond om bij een keizersnee te zijn. Naast de organisatie had ik ook de patiënt en haar partner gevraagd of ze het goed vonden dat hij erbij was, en ik had ze verteld dat ik net ten huwelijk was gevraagd. Dat vonden ze prima, als ze maar een uitnodiging voor het feest zouden ontvangen. Zodoende is mijn man meegegaan, maar het was allemaal heel spannend rondom de keizersnede. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen met moeder en kind en konden we allemaal opgelucht ademhalen. Dat was een hele bijzondere dag en blijft me bij.’