'Deed ik deze jonge vrouw en haar familie tekort?'

?? ?????? ??????…

Terwijl ik de supermarkt in loop, zie ik een bekend gezicht. Plaatsen kan ik het niet helemaal maar jij zichtbaar wel. Je ogen stralen terwijl je mij tegemoet loopt. Ik kan het gezicht niet plaatsen van iemand die er zo blij uitziet om mij te zien, en mijn hoofd ratelt als een malle.

En dan komt hij aan. ‘Eva! Wat fijn jou te zien! Sinds het overlijden van mijn moeder moet ik nog vaak aan je denken.’ De emoties overweldigen haar. Alle herinneringen aan de situatie van een jaar of twee geleden schieten gelijk door mijn hoofd, als ze mij om de nek vliegt. De liefde, warmte, maar ook het intense verdriet om het loslaten van elkaar.

Er was weinig tot geen voorbereiding op deze levensfase, geen informatie, niets was vastgelegd en er was geen uitgebreid gesprek met de huisarts of specialist. De weekendarts belde mij voor de start van sedatie, omdat de situatie onhoudbaar werd. Het lijden was niet meer te bestrijden. We moesten met elkaar praten over de dood, maar we hadden veel te weinig tijd. Onmogelijk? Ja. Noodzakelijk? Ja!

Dus daar zat ik; luisteren, luisteren en nog eens luisteren. En daarna gaf ik ze wat vragen om over na te denken en kleine hapjes informatie. Was het genoeg? Nee. Heb ik alles kunnen vertellen wat nodig was? Nee. Was het beter dan niets? Ja.

Het was een intensieve ervaring, dat kan ik wel zeggen. Het was vooral een strijd. Het lijf wat niet meer kon, maar de wil zo sterk om nog te leven. Het gevecht dat steeds door de medicatie heen brak. ‘Ha, fijn dat je er weer bent’. Mijn geheugen speelt weer af hoe je dit met een knipoog, maar met alle ongemakken, tegen me zei, toen ik midden in de nacht voor de vierde keer bij je bed stond.

Haar dochter staat voor mij. Ze vertelt me nogmaals hoe blij ze is om mij te zien. Hoe dankbaar ze is voor de zorg die ik gegeven heb. Zij was erg blij dat ik er voor haar moeder was, en dat ik een steun was voor hun allen. Met rode wangen ontvang ik met moeite de complimenten, want ik voel mij niet oké, net als ik dat toen niet deed.

Deed ik deze jonge vrouw en haar familie tekort? Ja, maar ik niet alleen. Wij met elkaar als arts, specialist, zorgverleners, maar ook als maatschappij, hebben we haar tekortgedaan. Door met elkaar zo lang mogelijk te zwijgen over de dood…