Verpleegkundige Eva - 'Ze gaf jou ooit het leven en nu laten jullie elkaar voorgoed los'

??? ?? ???????? ??? ?? ?????? ??????? ?? ?? ????????? ?? ??????, ??? ?? ????? ?? ???...

Ontredderd kijk ik naar jouw moeder die naast je hoofdeind staat. De vrouw die op dit moment het grootste verdriet op aarde draagt. Ze streelt met kleine schokjes haar warme handen over je koude wang. ‘Och mijn lieve kind’ mompelt ze binnensmonds. De tranen stromen over haar wangen en ik zie de pijn in haar hele lichaam.

Je moeder is verkrampt, verkrampt van het intense verdriet wat niet te omschrijven is. Haar hele lichaam huilt. Ze gaf jou ooit het leven en nu laten jullie elkaar voorgoed los. Ondanks dat jij steeds een beetje meer afscheid nam van het leven en van haar is dit moment toch haar grootste nachtmerrie.

‘Dit kan niet’, fluistert ze terwijl haar hand haar gezicht bedekt en ze nog harder huilt. Haar kreten gaan door merg en been. Ik voel de pijn die in de kamer hangt, de emotie dringt door tot in de vezels van mijn lichaam. Ook mijn emotie vecht een weg naar buiten. De spanning, onmacht en het aanzien van dit onbeschrijfbare verdriet raakt mij als mens.

'Zal ik je even alleen laten?', vraag ik haar met een trillende stem. Met haar rood doorlopen ogen kijkt ze mij radeloos aan. ‘Mag ik je even vasthouden?’ Zonder erover na te denken of maar iets te zeggen, sla ik mijn armen om haar heen. Ik hou de oudere vrouw die net haar eigen vlees en bloed verloor stevig vast, ik probeer met alles wat ik in mij heb haar bij elkaar te houden terwijl ze steeds een beetje meer afbrokkelt in haar verdriet.

Ze verliest net haar kind, maar ook een heel groot deel van zichzelf... Het verdriet wat niet te omschrijven is.