Verpleegkundige Eva - 'Mag het ook gewoon even niet oké zijn?'

'Mag het ook gewoon even niet oké zijn?'

De polder rij ik door, diep in gedachte. Van de ene naar de andere cliënt. Een goed moment voor mijn hoofd om er weer flink op los te malen. Net sloot ik een cliënt aan op de pomp, die begon met sedatie, het laatste stukje van het leven. Heftig, verdrietig en tegelijkertijd mooi dat het thuis kan. Toen ik binnenstapte vertelde ze intens verdrietig maar zo dankbaar te zijn. ‘Het is goed zo’, vertelde hij mij toen ik naast zijn bed stond. Met een gerust hart liet ik hem bij zijn familie achter. De warmte en betrokkenheid in huis was aan alle kanten voelbaar.

Vandaag komt alles extra hard binnen. Waarom? Dat weet ik eigenlijk niet.

Het is alweer flink donker en vies buiten als ik uit de auto stap bij de volgende cliënt. Voor de deur wacht ik tot deze open gedaan wordt. De regendruppels lopen met een stroompje langs mijn wangen naar beneden. ‘O, daar is mijn lieve Eefie!’, zegt de vrouw van middelbare leeftijd als ze met een grote glimlach en rood doorlopen ogen de deur opendoet. ‘Vandaag was rot en naar’, zegt ze terwijl ik mijn jas aan de kapstok hang. Ze barst in tranen uit.

‘De dagen zijn lang, donker en soms ook triest.’ Als je te horen krijgt dat je nog maar even te leven hebt, vullen de meeste mensen de laatste dagen of weken die ze gegeven zijn heel anders in dan dat je normaal je leven zou leven. Ieder doet het op zijn eigen manier, zijn eigen proces, zijn eigen rouw.

We zoeken een plekje op de bank, even de tijd nemen voor alles wat er op dat moment is. ‘De kring is klein en ik mis het normale leven’ ik knik begrijpelijk. ‘Er is zo weinig en ik wil nog zo veel’ ze stroomt over. En ik wil niets liever dan haar warmte geven, al kon ze maar een beetje krijgen aan wat er bij mijn vorige cliënt in overvloed was. Haar het gevoel geven dat ze niet alleen is.

Wat is het leven toch breekbaar...

Verder deed ik niets, ik hield haar vast en liet haar huilen. De enige zorg die op dat moment zo enorm hard nodig was. En luisteren, zodat ze haar verhaal kon delen. Ik zag de pijn, het zat op haar huid maar zeker ook daar onder. De pijn worstelde door haar hele lijf. Mentaal en fysiek.

Met betraande ogen zwaait ze mij uit bij het raam, waar de druppels rijkelijk naar beneden kletteren. ‘Dank je wel Eefie.’ Ze zendt mij nog een handkus na als ik wegrijd.

In de auto geef ik mijzelf de ruimte om de emoties te laten komen die de hele dag al borrelen. Om een traan te laten want ook dat is soms nodig. Voor de zorg voor mezelf.

Wat kunnen we liefde en warmte toch waarderen tussen de tranen door, op de dagen die soms zo grauw zijn...