Verpleegkundige Eva - 'Het tafereel bezorgd mij tranen, alsof ik All You Need Is Love in real life mocht meemaken'

?? ???? ????? ?? ??? ???????? ?? ??? ???? ?? ???????? ????????. ?????? ???? ?? ??? ?????? ????.

‘Sorry hoor’, zegt hij terwijl hij zijn tranen van zijn wangen veegt. ‘Ooit hoop ik dat ik dit ook mee mag maken, dat ik mijn dochter en kleinzoons weer in mijn armen mag sluiten.’ De diepe teugen laten zijn lijf schudden. ‘Ik verdien dit, ik ben niet goed voor ze geweest.’ Zijn teugen gaan bijna over in een hyperventilatie. Naast hem ga ik op de bank zitten en pak zijn hand en praat tegen hem tot hij wat gekalmeerd is.

Deze oudere man zijn lijf is al een poosje op en het verdriet lijkt hem niet met de dag, maar met de minuut ouder te maken. Als hij weer rustig is, sluit ik het infuus aan en zeg hem gedag. Met pijn in mijn hart laat ik deze man weer eenzaam achter.

Midden in de nacht rinkelt mijn telefoon naast mijn oor, het is de huisartsenpost. Meneer heeft een ernstige hersenbloeding gehad en wilde niet meer naar het ziekenhuis. Hij had zoveel pijn dat het niet te bestrijden was en dat ze daarnaast een sedatie middel hebben gegeven. We hebben het hier met elkaar over gehad. ‘Ik wil niet lijden, verder mogen jullie kijken wat goed is’

Als ik binnen stap zit zijn oude buurvrouw naast zijn bed, zijn mantelzorger. We maken een praatje tot dit verstoord word door het gerinkel van de voordeurbel.

Als ik de deur open staat daar een jonge vrouw en ik herken haar gelijk van de foto’s. Ze stapt binnen en zegt: ‘Ik weet niet wat ik zeggen moet, ik weet niet waarom ik hier ben, maar mijn gevoel zei dat ik moest’. Ik leg haar uit wat ze kan verwachten. Hij is niet meer bij bewustzijn.

Met kleine en onzekere pasjes loopt ze naar zijn bed. ‘O, pap… waarom nou?’ Ze huilt en laat haar hoofd op zijn handen steunen. Na een poosje draait ze naar mij, ‘Kan ik nooit meer met hem praten?’ Ik leg haar uit dat dit waarschijnlijk niet meer gaat lukken omdat de schade in zijn hersenen behoorlijk is.

‘Had hij het wel eens over mij?’, snikt ze. 'Altijd!', antwoord ik oprecht. Ik vertel haar over hoe trots hij was en benoem citaten uit alle mooie verhalen. Ze glimlacht... maar zoals ik de pijn bij haar vader voelde, voel ik hem ook bij haar. Ze steunt met haar hand op zijn bed en kijkt naar hem.

‘Hij vertelde ook vaak dat hij niet goed voor jullie is geweest’, zeg ik haar. Het huilen gaat over in diepe snikken en het happen naar adem.

Ze legt haar hand op die van haar vader en zegt: ‘Pap, ik vergeef het je.’

Na een poosje beweegt de hand van haar vader en geeft een knijpje in haar hand. Dezelfde avond overlijdt hij.

Het tafereel bezorgd mij tranen, alsof ik All You Need Is Love in real life mocht meemaken. En ondanks dat het in zijn laatste uren was, had hij zijn hereniging waar hij zo op hoopte. Het gemis maakte ruimte voor vergiffenis met een waakvlammetje van liefde.