'Daarna vertelt ze wat ze allemaal nog wil gaan doen: morgen, volgende week en volgende maand'

Leven tot het leven helemaal geleefd is... 

"Goedemorgen", zeg ik vrolijk als ik binnenstap via de achterdeur. Iets wat heel normaal is hier in ons dorp. De vrouw, halverwege de 50, kijkt op en roept opgewekt: "Hé, ben je er weer eens?"

Naast haar ga ik even op de bank zitten en observeer haar van top tot teen. In het dossier las ik dat ze de laatste tijd hard achteruit is gegaan. "Laat me raden, je gaat nu vragen hoe het met mij is?", zegt ze met een flink opgetrokken wenkbrauw. "Nee", antwoord ik, waarna ze me met twee opgetrokken wenkbrauwen aankijkt.

Ik glimlach. "Hoe heb je de afgelopen tijd beleefd?", vraag ik. Ze begint te lachen en vertelt in geuren en kleuren over de leuke dingen die ze de afgelopen tijd heeft gedaan: uitjes met familie, een reisje met Stichting Ambulance Wens, maar vooral ook de kleine momenten die haar leven rijk maken. Ze straalt en haar ogen glimmen als ze dit vertelt.

Daarna vertelt ze wat ze allemaal nog wil gaan doen: morgen, volgende week en volgende maand. Daarbij noemt ze ook nog een hele lijst met dingen die voor volgend jaar op de planning staan. Nadat ze dit zegt, kijkt ze afwachtend naar mijn reactie. "Wat een ontzettend mooie lijst van mooie en leuke dingen", zeg ik.

Ze ligt op bed op haar zij als ik haar de zorg geef. Ik hoor haar zachtjes zeggen: "Jij zegt niet dat ik dood ga en dat ik die uitjes waarschijnlijk toch niet ga halen." Ik sta met mijn handen vol spuitjes en lijntjes even stil. "Nee, ik denk dat je zelf heel goed weet wat wel en wat niet gaat. En ik wil juist graag ook horen over het leven." Ondertussen ga ik verder met waar ik mee bezig was.

"We gaan allemaal dood, en het is heel rot om dat steeds te horen van familie, verpleging en vooral artsen", zegt ze. "En het is helemaal rot als ze zeggen: ‘We kunnen niets meer voor u doen.’"

"Wat doet dat met je als ze dat zeggen?", vraag ik.

"Het geeft me het gevoel dat ik er al niet meer bij hoor en dat de zorg me in de steek laat. Dat doen jullie toch niet?", vraagt ze er snel achteraan.

Ik leg mijn hand op haar schouder. "We laten je zeker niet in de steek, en deel maar vooral heel veel over het leven, want leven, dat doe je tot aan de dood", zeg ik. Ze legt haar hand op die van mij, die nog steeds op haar schouder rust.

Als ik klaar ben met de zorg, zeg ik gedag. "Bedankt voor het delen", zeg ik.

"Jij voor het luisteren", zegt ze.

Bij de deur zwaait ze me uit en roept met een grote glimlach hard door de straat: "Ik ga dood, maar voor nu leef ik, iedere dag en ieder moment!"