‘Als hij dan toch moet gaan, laat het dan alsjeblieft rustig zijn’

'Ik weet niet wat ik moet doen...'

Snel kleed ik mij aan, terwijl ik haar aan de telefoon hou om een poging te doen haar gerust te stellen. De paniek, wanhoop maar bovenal het verdriet komt in vlagen door mijn telefoon. Binnen een kwartier sta ik voor de deur, terwijl ik snel een aantal dorpen doorkruist ben. Ik hang op als ik de auto uitstap.

Met de paniek op haar bleke en vermoeide gezicht doet ze open. Ze slaakt een diepe zucht: "Fijn dat je er bent, ik ben zo bang." Mijn hand leg ik op haar schouder en zeg: "We gaan goed voor hem zorgen."

Als ik de huiskamer in kom, zie ik hem liggen in zijn bed. Onrustig grijpt hij om zich heen en ik zie de paniek in zijn donkere en ingevallen ogen. Gisteravond liet ik hem rustig achter in een diepe slaap, maar de medicatie doet niet meer wat hij zou moeten doen. Zijn hand pak ik vast, terwijl hij angstig verschillende verhalen vertelt. Tegelijkertijd check ik alle lichamelijke mogelijkheden die dit kunnen veroorzaken.

Zijn vrouw komt achter mij staan. En deelt haar angsten en pijn. "Als hij dan toch moet gaan, laat het dan alsjeblieft rustig zijn", zegt ze terwijl haar ogen gevuld zijn met tranen. Hij komt omhoog uit zijn bed en zegt hard: "Precies!" En gaat weer terug liggen in zijn bed.

Na overleg met de ontzettend fijne en betrokken huisarts hoog ik de medicatie op. Waarbij ik hoop dat hij hier comfortabel van wordt. "Wil je nog even blijven?", vraagt zijn vrouw. Ik knik, omdat ik dit zeker al van plan was. En neem plaats op een stoel aan de eettafel.

Ze is naast hem in het veel te kleine bed gekropen en streelt zachtjes door zijn haar. Ze vertelt hem hoeveel ze van hem houdt. En hij probeert dat op zijn manier ook te doen. Hij ademt nog een keer diep in en hij valt in slaap.

Gevoelsmatig is het onomkeerbaar, maar dat was het al even. Een traan van zijn vrouw valt op zijn gezicht. ‘Ik hou van je’, zegt ze, terwijl ze zijn wang streelt. Hij was er nog wel, maar niet meer met volle bewustzijn. Voor de tweede keer deze dag was zijn bewustzijn verlaagd en nam zijn vrouw het pijnlijke afscheid.

Na alle uitleg gegeven te hebben, vervolg ik mijn weg naar huis, of eigenlijk naar mijn bed. De situatie die ik net voor mij had, laat mij niet onberoerd. Het kost mij moeite om weer in slaap te vallen, maar na flink wat woelen mag het toch lukken.

Twee uur later gaat mijn telefoon. Als ik mijn ogen open weet ik onbewust al wat er aan de hand is. Ik neem op en hoor zijn vrouw met een kalme en rustige stem: "Hij is er niet meer."

Binnen een kwartier sta ik weer voor de deur. Praten kan ze niet. Ze is rustig, maar volledig gebroken. Ze staat bij zijn bed en streelt hem door zijn haar. "Nu was het een definitief afscheid", zegt ze. Haar ogen nemen het stille lichaam nogmaals volledig in haar op. Terwijl de stilte weer valt. Een stilte die de leegte in haar hart symboliseert...