'Je barst in tranen uit en de mengeling van pijn en angst zie ik in je ogen'

Het is middernacht als mijn telefoon gaat. 

Terwijl ik uit mijn diepe slaap kom, galmt er een herrie door mijn slaapkamer. Het duurt even voordat ik door heb dat het mijn telefoon is die rinkelt. Slaapdronken zoek ik hem met mijn hand op mijn nachtkastje.

‘Goedenacht met Eva’, neem ik met een krakende stem op. "Ik weet niet wat ik moet doen, Eva." De ontreddering is hoorbaar aan de andere kant van de lijn. Kort krijg ik te horen wat er aan de hand is. "Ze heeft zo’n pijn, de arts van de huisartsen post wil niet komen, ik wilde je niet wakker bellen, maar ik weet echt niet meer wat ik moet", verontschuldigt hij. "Ik kom er aan", zeg ik.

Binnen twintig minuten sta ik voor de deur. Met twee handen wrijf ik de vouwen nog even uit mijn gezicht voordat de deur open gaat. "Fijn dat je er bent, je weet de weg. Ik heb al extra morfine gegeven!", zegt haar man die er al net zo ontreddert uit ziet als dat hij aan de telefoon klonk.

Je ligt met je rug naar de deur en ik zie je korte piekharen net boven het dekbed uitkomen. De donkere korte haartjes die na een pittige chemoreeks eindelijk weer teruggroeien. Gisteren vertelde je nog hoe blij je daarmee was.

Ik kniel naast je bed neer. "Ooooh, Eef", is het enige wat uit je mond komt, terwijl jouw hand die van mij zoekt. Je barst in tranen uit en de mengeling van pijn en angst zie ik in je ogen. De scherpe frons op je gezicht laat zien hoe hevig je ongemak is. Met mijn vingers draai ik zachtjes rondjes over je hand heen en laat het verdriet en daarna de stilte er even zijn.

Na een poosje begin ik wat vragen te stellen en al snel vertel je hoe bang je bent, dat je nog niet dood wilt en dat je er nog niet klaar voor bent. We praten over je familie die het zo moeilijk heeft en vooral ook over je kinderen die je nog niet kan loslaten. "Ze zijn nog veel te jong", snik je, terwijl je hard in mijn hand knijpt. Ik neem de tijd om naar je te luisteren en ruimte te geven aan het verdriet en deze angsten.

Na een poosje begin je ook over de mooie momenten die jouw leven zoveel kleur geven. De momenten die je altijd maar al te graag met anderen deelt. Je staat zo ontzettend positief in dit leven, ondanks alle hobbels die je hebt moeten nemen. Alleen als je ’s nachts in bed ligt en naar de muur staart, glipt de angst weer even naar binnen en weet je niet meer waar je het moet laten.

De scherpe frons in je gezicht lijkt ondertussen weg te zakken en je doezelt in slaap. Ik streel nog een keer met mijn hand over je wang.

Bij de deur neem ik afscheid van haar man. De ontreddering is weer wat weggezakt. Hij bedankt mij, waarop ik antwoord: "Geen dank, dat is mijn werk." "Nee, niet je werk, bedankt voor de mens die je bent", knipoogt hij.

Het gaat niet om de handeling, de hele mens zien, dat is ons vak!