Claudia’s tips voor arts-assistenten - ‘Bluffen is voor in het casino’

In mijn ziekenhuis zien we ze vooral bij de algemene chirurgie: A(N)IOS (artsen (niet) in opleiding tot specialist), ofwel arts-assistenten. De ene keer zijn we héél blij om ze te zien, want dan wordt er met hun komst (dreigend) acuut personeelstekort opgelost. Wanneer ’s morgens de telefoon van de dagcoördinator rinkelt, vrezen we namelijk altijd dat een collega zich ziekmeldt.

Reservepoppetje

In deze tijden van krapte is er vaak geen ‘reservepoppetje’ ingedeeld: iemand die extra taken kan uitvoeren. In mijn geval praktijkbegeleiding, andere collega’s houden zich bezig met protocollen (opstellen en bijwerken) of cluster specifieke taken, maar ook iets simpels als datumcontrole en het schoonmaken van apparatuur volgens een maandelijkse takenlijst. Wanneer er dan geen arts-assistent ‘voorradig’ is, moet iemand van thuis opgebeld worden om te komen werken, óf in het ergste geval, moet een operatieprogramma worden geannuleerd.

Vechtende leerlingen

Andere keren zijn we juist helemaal niet blij wanneer er een arts-assistent verschijnt. In bijna alle gevallen gaan ze namelijk samen met de specialist aan tafel en - afhankelijk van het opleidingsniveau - assisteert de A(N)IOS, of voert deze arts (een deel van) de operatie uit onder toeziend oog en begeleiding van de specialist. Dat betekent dus dat er geen operatieassistent kan assisteren (vaak een leuke klus) en soms betekent het zelfs dat er een robbertje moet worden gevochten, want de personen die steriel aan de operatietafel mogen staan zijn gelimiteerd.

Afspraken

Zodoende kan óf ‘onze’ leerling (operatieassistent) aan tafel óf mag de arts-assistent meedoen. Iedereen heeft recht om te leren en moet daarom ervaring opdoen. Er zijn strikte afspraken gemaakt om gedoe te voorkomen. Wij zeggen bijvoorbeeld dat er tijdens een dagprogramma om en om aan ieders leerproces wordt gewerkt, maar ja… Sommige ingrepen komen nu eenmaal niet vaak voor en dan wil iedereen heel graag van de kans gebruik maken.

Helaas pindakaas

Als gediplomeerde pis je überhaupt vaak naast de pot als het om ‘de krenten in de pap’ gaat… Leerlingen en arts-assistenten gaan voor én we zijn met best veel operatieassistenten die vrijwel allemaal hetzelfde leuk vinden en die ene ingreep (waarover in een later blog meer!) daarom graag willen doen.

Stevig in de schoenen

Je snapt vast al dat een arts-assistent dus stevig in zijn/haar schoenen moet staan, omdat er best wel eens gemopperd wordt (al dan niet rechtstreeks). Toch zijn er exemplaren bij die (nog) niet heel goed weten hoe ze hun plekje op de OK kunnen vinden.

Brugklassers

Niet alleen tegenover ‘ons’ (operatieassistenten) moeten ze zich staande zien te houden. Ook hun opleider kijkt continu mee. Het is waarschijnlijk een beetje zoals brugklassers zich voelen. Eens was je ‘de oudste en de slimste’ en nu sta je weer ‘onderaan de pikorde’. Hoe ga je je dan bewijzen? Nou, daar heeft iedereen zijn eigen methodiek voor. De één raakt daarmee wat geliefder dan de ander… Ik geef wat tips voor degenen die nog zoekende zijn.

Tips/do’s:

• Durf je kwetsbaar op te stellen, in overleg is er VEEL mogelijk en wordt je over het algemeen meer gegund.
• Geef concreet aan wat je wel kan/wilt en waar je nog niet aan toe bent… Bluffen is voor in het casino!
• Sta de regie weer af aan je supervisor als er iets niet lukt i.p.v. ‘eeuwig’ doormodderen. Een fameuze uitspraak van één van de opleidende specialisten: ‘Ik zie heel veel actie, maar weinig resultaat’.

Don’ts:

• Als JIJ je arrogant opstelt doen wij dat vaak ook… Automatische reflexen. Niet de beste ‘copingstrategie’, maar zo werkt het nu eenmaal.
• Doe je niet beter voor dan je bent. Iedereen op de OK doorziet dat je onzeker bent en jezelf overbluft met bravoure…  Gedraag je dus niet alsof je al JAAAAAREN bent afgestudeerd en alles weet.

Laat in een reactie weten welke tips voor arts-assistenten jij aan dit lijstje toe wilt voegen!