Claudia over braakneigingen op de OK: ‘Alles wat met speeksel te maken heeft jaagt mij op de kast’

Ben je toevallig net je lunch aan het eten? Misschien moet je je broodje of salade dan even wegleggen. Deze blog van OK-assistente Claudia gaat namelijk over de dingen waar haar sterke maag niet tegen kan: sputum en braaksel. De anekdote waarmee haar verhaal eindigt, zou je nog weleens misselijk kunnen maken… Je bent gewaarschuwd!

In voorgaande blogs heb ik al veel voorbeelden de revue laten passeren die menigeen de stuipen op het lijf zullen jagen. Denk aan kalknagels, navelpluis, een vlieg op een heel bijzondere plek en urine die over je OK pak heen vliegt. Om nog maar te zwijgen over de gedachten aan de bloederige ingrepen die natuurlijk standaard zijn op de OK. Ook die zijn sommige mensen te veel.

‘Zie je bloed op de OK?’

Ik ben altijd zo verbaasd als mensen mij vragen: ‘Goh, je bent operatieassistent. Zie je dan ook bloed?’ Euh, sorry hoor! WAT DENK JE ZELF?? We snijden mensen op allerlei plekken open en halen onderdelen uit hun lichaam… Ja! Dat bloedt! Natuurlijk gaan we met gazen, zuigerij, diathermieapparatuur en fancy middelen als de Ligasure, Thunderbeat en/of Ultracision te werk om het bloedverlies zoveel mogelijk te beperken. Maar het bloedt zeker!

Sterke maag

Ik kan gelukkig prima tegen alle vormen van bloed, pus, urine en als het moet kan ik ook (gewapend met mijn mondmasker, handschoenen en steriele jas) ontlasting handelen. MAAR ook ik trek een grens en die loopt ongeveer op het keelgebied van het menselijk lichaam, zeg maar daar waar het werkveld van de anesthesie begint. Alles wat met speeksel (sputum) en braaksel te maken heeft jaagt mij griezelend op de kast.

Gevlucht

Eén keer moest de patiënt (met ruggenprik) braken tijdens de ingreep. Ik ben heel snel (sorry collega’s) naar de verkoever gerend om schoon beddengoed op te halen, in plaats van te helpen opruimen. Daar wordt het oprecht alleen een grotere smeerzooi van… Want mijn maaginhoud ligt er voor je het weet naast.

Uitzuigen

Wanneer de patiënt onder algehele narcose is geweest tijdens de ingreep is er een tube of larynxmasker ingebracht. En die moet er na afloop weer uit. Een larynxmasker vind ik niet zo erg, dat is een groot uitgevallen lolly, die in de mondholte blijft zitten. Erg smakelijk vind ik het overigens niet als die, rondom besmeurd met een lik kwijl, uit de mond wordt gehaald. Maar dat kan ik handelen… Wanneer de tube al zuigend uit de keel van de patiënt wordt verwijderd kijk ik écht even de andere kant op. Soms hangen daar zoveel dradentrekkende substanties aan dat ik er werkelijk onpasselijk van kan worden.

‘Wil je niet bij de anesthesie?’

Het gebeurt veel dat operatieassistenten na een aantal jaar de overstap maken naar de andere kant van de steriele doeken, dus werd aan mij ook ooit de vraag gesteld of ik niet bij de anesthesie wilde. Nee, dank je feestelijk! Van een afstandje kan ik het net aan, maar als ik met mijn handen zo’n mondholte in moet, ga ik denk ik gestrekt…

Ergste nachtmerrie

Ik zat nog in mijn opleidingstijd toen het allerergste ooit gebeurde. Na de ingreep tillen we de patiënt altijd via een rolmat met zijn vieren weer in bed. Alleen moeten we regelmatig wachten tot het anesthesiologisch verantwoord is. Dus staan we wat napratend/wachtend om de patiënt heen.

Gelanceerde fluim

In dit geval ademde die patiënt al goed genoeg via zijn larynxmasker en was dus afgekoppeld van de beademingsapparatuur toen we gingen overtillen. Mijn begeleidster stond aan het voeteneind, ik rechts naast de patiënt. De patiënt werd wakker(der) van de draai om de rolmat onder hem te plaatsen en begon te hoesten (mede door de reflex van het masker bij het strottenhoofd). Ik zag de fluim gelanceerd worden uit het pijpje, als een afgeschoten projectiel uit een katapult. Zelf kon ik me nog tijdig uit de vuurlinie terugtrekken, maar mijn begeleidster aan het voeteneind niet. Zij was aan het kletsen en ving de klodder speeksel keurig op… In haar mond!

Kokhalzen

Alleen al de gedachte gaf mij oprechte braakneigingen en ik voelde me licht worden in mijn hoofd. Het is geloof ik de enige keer dat ik dicht bij flauwvallen ben geweest. Maar ik moest me uit de voeten maken. Zonder een woord te kunnen zeggen, met mijn hand voor mijn mond rende ik de OK uit. Om de hoek bij de wasbakken heb ik voorovergebogen staan wachten tot het kokhalzen stopte.