Claudia blogt: ‘Je kunt beter altijd stilstaan bij hoe het gaat en wat je wilt. Niet alleen in januari’

Zo, de jaarwisseling is achter de rug. Voor sommigen van jullie is de kater misschien nét weggezakt…? Fris en fruitig met twee benen in het nieuwe jaar is het tijd om strak vooruit te kijken, naar de nieuwe kansen en die gekke voornemens die rond deze tijd altijd de kop opsteken.

Reflecteren

Ik ben een rare snuiter, en JA dat weet ik zelf. Waar de hele samenleving bezig lijkt met terugkijken in december en vooruit loeren in januari sukkel ik er als een struisvogel tussendoor. Wat mij betreft hoeft reflectie niet specifiek in december en kun je beter altijd stilstaan bij wat er is, wat je hebt gedaan, hoe je je daarbij voelt en wat je nu eigenlijk WILT! Dat is echt niet exclusief voorbehouden aan deze twee maanden. Maar, voor jullie lieve lezers doe ik een keertje mee…

Maak tijd

Ik wens iedereen vooral vrede in zijn eigen hart en mededogen voor een ander. Daar wordt de wereld vast al veel mooier van. Niet alleen in 2020, maar alsjeblieft voor altijd! Maak tijd voor de dingen en de personen die je belangrijk vindt. Dat lukt veel vaker dan je soms kunt vermoeden en dat wil ik met de volgende anekdote graag laten zien.

Down Under

In 2017 vierden mijn vriend en ik de jaarwisseling in Sydney, Australië. We waren in totaal twee maanden in dat prachtige land. Mijn hart doet dan ook vreselijk pijn als ik denk aan de prachtige ongerepte natuur en alle dieren die we daar hebben gezien, met het besef dat ongeveer alles in die regio inmiddels is afgebrand…

Soort zoekt soort

Maar goed, waar ik het over wilde hebben: ergens begin januari troffen we op een ‘bushcamping’ (lees een stuk natuur waar niks en niemand is, geen menselijke geluiden, geen verkeer, alleen hupsende kangoeroes en schapengeblaat) een jong Engels stel. Zij verpleegkundige en hij trauma-arts in opleiding. Beiden werkten een jaar in Australië. Super grappig: zorg trekt zorg aan. Zelfs aan de andere kant van de wereld vind je haast automatisch gelijkgestemden.

Andere mentaliteit

Ik vroeg of het werken in Aussie heel anders was dan ze vanuit de UK gewend waren. Toen moest ze enorm lachen. Hij had een week vrij rond de feestdagen en ze hadden graag willen afspreken met een kameraad, één van de meest vooraanstaande cardiologen van heel Australië (naar verluidt). Patiënten vanuit het hele land (NB zo groot als Europa van Portugal tot Rusland en Scandinavië tot de punt van Italië) worden naar hem doorverwezen. Hij had die week wél dienst en kon dus niet afspreken.

Geen patiënten?!

Totdat de cardioloog op oudjaarsavond spontaan opbelde en voorstelde om iets te gaan drinken. Er waren namelijk geen patiënten… Hoe relaxt… Kun je het je voorstellen? Kun je het je, als Nederlandse zorgprofessional, werkelijk voorstellen? 21 miljoen mensen en geen acute zieken in jouw ziekenhuis op de grootste feestdag van het jaar?

Wat je aandacht geeft groeit

Mijn punt: je kunt tijd maken voor de zaken die je belangrijk vindt. En ja, toegegeven, de reisafstanden zijn daar langer, dus deze cardioloog kreeg ruim van te voren te horen of er patiënten aan zouden komen. Maar het is met name de mentaliteit van de mensen Down Under die het verschil maakt! Ze moeten veel minder, van zichzelf, van hun omgeving, van hun werkgever. Je treft er elke dag mensen in het park, na werktijd en in de weekenden.

Wildvreemden leren kennen

Die groepjes zitten gewoon op een kleedje te kletsen, afhankelijk van het tijdstip met elkaar te brunchen of aan de barbecue. Alles op z’n dooie-akkertje en als je toevallig in de buurt neerploft, heb je binnen no-time ook voedsel op een bord liggen EN een goed gesprek met wildvreemden.

Gastvrij

Wildvreemden die je daarna uitnodigen om vooral mee naar hun huis te komen, waar je al naar gelang je behoefte de camper op de oprit mag parkeren voor een goedkope overnachting, in het huis je plek mag zoeken of alleen even aanschuift voor een maaltijd. Of je zegt heel simpel: ‘Sorry, we hebben al plannen’ en neemt weer afscheid.

Open staan

Is dat iets waar wij Nederlanders mee aan de slag kunnen dit komende decennium? Open staan voor anderen (niet alleen digitaal, maar ‘in real life!’), minder willen, doen wat je leuk vindt en ad hoc handelen naar omstandigheden waar je blij van wordt?

Vol overgave

Ik ga dat in elk geval wel doen (niet proberen, doen!) en zeker niet omdat het nu toevallig januari is, want goede voornemens zijn naar mijn bescheiden mening bullshit. Heb jij er ooit één voor de lange termijn vastgehouden omdat je per se van jezelf op 1 januari ergens mee MOEST beginnen? Begin gewoon NU omdat het goed voelt, vol overgave. Elke kans is er één. Struikel, sta op en start opnieuw. Telkens weer…