Claudia blogt: ‘Ik zie wel degelijk de mens achter de patiënt’

Ik lees met veel plezier de blogs van mijn collega’s op deze site en daarbij valt me telkens op dat er veel meer patiëntcontact is dan op de OK. Natuurlijk weet ik al veel langer hoe dat zit, ik heb er tenslotte min of meer bewust voor gekozen om de mens op mijn werk slechts in onderdelen te zien. Op de OK praten we niet over het ‘holistische geheel’, maar over 'die heup' en 'de spoedappendix'.

Onwetend

Vaak heb ik vooraf geen idee hoe de patiënt heet. Bij de time-out kijk ik in de computer na of de gegevens die deze persoon zelf aangeeft overeenkomen met die van ons, wat voor comorbiditeiten (het tegelijkertijd hebben van twee of meer stoornissen of aandoeningen) er spelen (daar houdt de anesthesie zich mee bezig) en wat voor verhaal er verder achter iemand schuil gaat.

Praatje maken

Als ik assisteer, sta ik bij de inleiding naast de patiënt en lukt het soms om een praatje te maken (wat doet u in uw dagelijks leven, heeft u al lang klachten?), maar niet iedereen is daar voor in, op dit spannende moment.

Semi-anoniem

Maar ik zie wel degelijk de mens achter de patiënt. Wanneer iemand zo onfortuinlijk is om op de OK terug te keren, herken ik diegene vaak wel. Maar het komt dus geregeld voor dat de patiënt in semi-anonimiteit aan mij voorbijglijdt. Ik hoef voor deze blogs dan ook niet mijn best te doen om de herleidbaarheid aan te passen. Aan het eind van de dag weet ik al niet meer uit mijn hoofd of we meneer Jansen of De Vries te pakken hadden 's ochtends.

Soms blijft het hangen

Toch blijven sommige verhalen je bij. Dan vraag ik aan de arts hoe het is afgelopen met die jonge meneer met die akelige tumor. Bij wie we een stoma moesten aanleggen, omdat er een obstructie was.

Gebroken heup

Zo was er nog vrij aan het begin van mijn carrière een vrouw die al twee weken met haar gebroken heup rond liep. Ze was op vakantie gevallen, maar wilde toch liever pas in Nederland naar het ziekenhuis... Ja, je verzint het niet hè? Mijn collega's stonden vol ongeloof te kijken. Zo'n breuk lijkt toch typisch iets dat opvalt.

Koppige oom

Ik had een binnenpretje, want ik weet nog heel goed hoe een oom van mij jáááren geleden enorme pijn had bij het traplopen. Hij kon letterlijk zijn ene ben niet omhoog krijgen. Elke stap deed zeer. En dus ging hij maar op zijn billen omhoog, de neus in de verkeerde richting en telkens op zijn handen afzetten en hop, weer een trede omhoog. Zie je het voor je? Pas na drie weken ging hij eens naar de huisarts...

Conclusie

Het team dat de fractuur van mijn oom destijds opereerde moet ongeveer hetzelfde hebben gedacht als mijn collega’s bij de vakantie-heup. Sommige patiënten blijven je bij. Ook op de OK.