Claudia blogt: ‘Onze OK-labrador Kees apporteert en ziet overal een fantastisch leerzaam spel in’

Soms valt het niet mee om leerling te zijn. Je ligt onder een vergrootglas, iedereen beoordeelt je op alles wat je doet of laat en – buiten de taken die elke werknemer uitvoert – moet jij ook nog evaluatieformulieren schrijven, leren en jezelf voorbereiden op de volgende werkdag. Dat alles is weleens zwaar, maar lang niet iedereen laat dat blijken (gelukkig).

Jonge hond

Zo hebben wij een leerling rondlopen die werkelijk blaakt van levenslust en enthousiasme. Het maakt niet uit bij welk specialisme of met welke werkbegeleider hij staat ingedeeld, alles is leuk! Hij straalt aan alle kanten uit dat dit zijn vak is, zijn roeping en dat hij het enorm naar zijn zin heeft. De leergierigheid komt uit zijn poriën en zijn fonkelende ogen nemen alles gretig in zich op. Al snel na zijn introductie op het werk werd Kees* uitgeroepen tot de ‘OK-labrador’: een blije, jonge hond, die apporteert en overal een fantastisch leerzaam spel in ziet.

Leerlingen werven

De manier waarop Kees met het vak in aanraking kwam, spreekt trouwens tot de verbeelding. Deze jonge knaap moest zelf aan zijn kruisband geopereerd worden. ‘Voetbal is een zegen voor de orthopedie’ plegen we te zeggen... Na de ruptuur tijdens een wedstrijd kwam Kees uiteindelijk voor een VKB (voorste kruisband)-reconstructie bij ons. Hij kreeg een ruggenprik en werd bijgestaan door een collega die op dat moment zelf nog leerling was. Tijdens de ingreep kletsten de mannen honderduit over het vak en nog voor Kees van tafel ging wist hij het: ‘Dit wil ik ook!’

Anesthesiemedewerker

Kees voegde woord bij daad en solliciteerde. Ik weet nog zo goed dat ik tijdens het gesprek vroeg: ‘En wat nu als je niet wordt aangenomen?’ Kees hoorde alleen maar het laatste woord en vloog enthousiast de lucht in, hij werd letterlijk twintig centimeter groter. Het deed bijna pijn om zijn beteuterde gezicht te zien toen ik de bruuske vraag herhaalde. Hij gaf aan dat hij dan net zou lang zou blijven solliciteren tot we hem wél aannamen. Een plan B had hij gelukkig niet nodig. Wij waren ook dolenthousiast en we hebben zeker geen spijt van ons besluit om hem aan te nemen als leerling-anesthesiemedewerker.

Voorstellen

Ook patiënten zijn dol op deze jongen. Ze voelen zich enorm bij hem op hun gemak en we hebben al meerdere complimenten ontvangen over de wijze waarop Kees mensen tijdens een ingreep bijstaat. Eén keer stelde hij zich op de holding voor aan een wat oudere mevrouw. ‘Och, wat leuk, mijn hondje heet ook Kees!’ riep de dame opgewekt. ‘Is het toevallig een labrador?’ vroeg de werkbegeleider van Kees direct. Kees – die weet hoe hij genoemd wordt – en hij wisselden een guitige blik en er werd om hen heen wat gegniffeld. ‘Nee hoor,’ antwoordde de patiënt. ‘Kees is een Maltheser leeuwtje!’

*De naam Kees is gefingeerd.