Blogger Verena - 'Woede kwam in mij op: wie is die bedrijfsarts om dit te willen onderdrukken?'

Voor de afwikkeling van de letselschadezaak moest ik alle medische informatie overdragen aan de verzekeringmaatschappij. In dat kader haalde ik onder anderen het dossier op bij de bedrijfsarts. Ik las de aantekeningen door en de (bijgestelde) actieplannen waarbij het mij opviel dat in het eerste jaar meerdere malen was aangegeven dat ‘patiënt heeft het gevoel de controle over haar leven te zijn verloren’. Heel verdrietig om te lezen en zeker ook heel erg waar. Voor mijn gevoel werd ik geleefd.

Na de aanrijding had ik opeens het labeltje ‘patiënt’ gekregen en mijn dagelijkse activiteiten waren daaraan gelinkt. Ik werkte een paar maanden helemaal niet, later kreeg ik een baantje om op te starten (zonder deadlines of verantwoordelijkheden), uren uit te bouwen, et cetera. Dat was overigens heel fijn: me onder de mensen begeven, structuur in de dag aanbrengen en ergens worden verwacht. Dit leven zag er héél anders uit dan het leven vóór de aanrijding. Parallel aan deze grote verandering kwam het nieuws dat mijn vader erg ziek was. Dit tezamen zorgde voor een gevoel van boosheid, verdriet, machteloosheid en ja…verlies van controle over mijn leven.

Toen kwam het voorstel om antidepressiva te nemen. Dit wees ik af omdat ik vond dat mijn gevoel heel verklaarbaar was door de situatie waarin ik verkeerde: ik had verdriet. Vooral de zichtbare aftakeling van mijn vader deed me pijn. Dat verdriet was gegrond en ik mocht dit voelen. Ik stond op het punt afscheid te nemen van de man van wie ik het meest gehouden heb. Woede kwam in mij op: wie is die bedrijfsarts om dit te willen onderdrukken?

Na dit voorstel veranderde er iets in mij. Ik besefte dat ik mij had blindgevaren op de aanwijzingen van een deskundige. Ik constateerde destijds dan ook hoe makkelijk het is om de verantwoordelijkheid bij een ander te leggen: ‘De bedrijfsarts zegt dat ik dit of dat niet kan doen’, ‘De neuroloog vindt het onverantwoord om dit of dat te gaan doen’, ‘Bij het revalidatiecentrum…’, enzovoort. Hiermee maakte ik een ander verantwoordelijk voor belangrijke beslissingen en kon ik me erachter verschuilen wanneer een derde kritische vragen stelde.

Opeens was het heel duidelijk en helder: wat wil ik zelf? Te allen tijde ligt de verantwoordelijkheid voor mijn acties bij mij, voor hetgeen wat ik onderneem of juist laat. Ik moest de touwtjes zelf weer in handen nemen en het afwijzen van de antidepressiva heeft me dat doen realiseren. Ik moest zelf met initiatief komen binnen mijn mogelijkheden. Ik moest beseffen dat ik degene ben die het recht heeft om beslissingen te nemen over mijn leven en mijn welzijn.

Het vergt moed en kracht om voor jezelf op te komen en na te jagen waar je voor staat. Vooral als de route een minder gangbare is dan gebruikelijk. Toch wil ik iedereen aanraden om voor deze weg te kiezen; je eigen route uitstippelen en beslissingen nemen die daarbij aansluiten. Uiteraard kan advies of overleg heel waardevol en helpend zijn in het nemen van een beslissing, waar je bovenal zelf content mee bent!