Blogduo Miranda en Eva: 'De gedachte aan een ambulance en ziekenhuisbed maakte hem doodongelukkig'

Het is zo dat hoe jonger de patiënt is, des te minder wordt er over die vraag nagedacht. Het is meer een vraag die naar voren komt bij oudere mensen die mogelijk niet beter worden van al ons ingrijpen, maar soms alleen maar slechter. En de patiënten hebben zelf vaak duidelijke ideeën over wat ze nog wel of niet willen. 

Moedige besluiten zijn dat, waar vaak ook een lang proces bij de patiënt aan voorafgaat. Zo ook bij deze patiënt. Hij wist namelijk zeker dat hij nooit meer een stap in het ziekenhuis wilde zetten. Nou ja, misschien om bij iemand op bezoek te gaan, maar niet meer voor zichzelf. In zijn leven was hij er al te vaak geweest. Het geluk was niet aan zijn zijde geweest toen hij op middelbare leeftijd darmkanker kreeg. Hij moest ziekenhuis in en uit vanwege de lange chemo-behandeling en ook door de complicaties die hij daarvan ondervond. Vervolgens volgde een paar jaar later een hartinfarct, waarbij hij tijdens een operatie meerdere omleidingen kreeg. En door grote pech kwamen ook daar complicaties bij kijken. Een lange opname en revalidatie erna, heeft hem weer op de been geholpen.

Zeven jaar later werd hij getroffen door een hersenbloeding, waarna wederom een opname en lang revalidatietraject volgde. Nu was het wel welletjes voor hem geweest. Hij zei: ‘Er is al te veel aan mij geklust.’ In een lang gesprek gaf hij aan dat hij écht nog niet dood wilde, maar de gedachte aan een ambulance, een ziekenhuisbed en alles wat daarbij hoorde, maakte hem doodongelukkig. ‘Ik wil dat niet meer meemaken.’

We bespraken verschillende scenario’s en wat wij als huisarts dan in de thuissituatie kunnen doen. En ook wat we niet kunnen doen. Daar had hij volledig begrip voor. ‘Het feit dat ik weet dat jullie er zijn en me niet laten stikken, is het belangrijkst voor me.’ Alle wensen werden besproken: van wel of niet reanimeren tot aan beademing en IC-opname. En of hij misschien toch nog wel naar een specialist op de poli wilde als het zou bijdragen aan zijn kwaliteit van leven. Bijzondere gesprekken zijn dat, zeker als mensen er goed over na hebben gedacht en hun gedachten daarover goed kunnen verwoorden. Het is fijn om van de wensen van patiënten op de hoogte te zijn. Sommigen komen zelfs elk jaar op spreekuur om het door te spreken en te actualiseren. Er kan in een jaar tijd natuurlijk veel veranderen...

Wat de jongere generatie betreft? Dat is vaak zeer uiteenlopend. Bovenstaande gesprekken heb je daar (gelukkig) niet vaak mee, maar dan gaat het juist weer om andere dingen. Het vertrouwen in het lichaam, omgaan met pijn en ongemak, het idee dat er altijd iets aan hun klacht gedaan moet worden of juist duidelijk maken dat een paracetamol slikken nu best wel mag. Elke leeftijdscategorie heeft z’n eigen uitdagingen voor ons. En natuurlijk is niet alles leeftijdsgebonden, maar we zien wel vaak bepaalde patronen. 

Zoals we al eerder in onze posts hebben aangegeven: ons werk is en blijft afwisselend, uitdagend en vol verrassingen. We zouden het voor geen goud willen missen!