Blogduo Miranda en Eva: ‘Als huisartsen willen we die anderhalve-meter-drempel helemaal niet voelen’

Tien weken. Tien weken werken we inmiddels al op een aan het coronavirus aangepaste manier. Nu de maatregelen langzaam wat versoepelen en heel het land aftelt tot er een vaccin gevonden wordt, gaat ook in de huisartsenpraktijk de voordeur weer voorzichtig op een kier. Onze spreekuren beginnen zich langzaam weer te vullen, maar de wachtkamer houden we voorlopig zoveel mogelijk leeg. Wordt dit dan het nieuwe normaal? 

Geen wachttijden

Een voordeel: wij hebben al lang geen gemopper meer gehoord van mensen die vinden dat ze te lang in de wachtkamer hebben moeten wachten, want uitlopen wordt op dit moment bewust vermeden. Dit doen we bijvoorbeeld door standaard extra tijd te plannen voor een consult. We kunnen hierdoor voorlopig nog lang niet zoveel patiënten zien op een dag als voorheen.

Niet fijn

Maar, we maken een begin en dat voelt goed. Natuurlijk blijft het gek om elkaar geen hand te kunnen geven, zelfs nu het iets is wat we al geruime tijd niet meer doen. Of om bewust afstand te creëren als je tegenover elkaar zit in de spreekkamer. Alles is erop gericht om vooral niet binnen die anderhalve meter van elkaar te komen en eigenlijk is dat helemaal niet fijn.

Beste van maken

Zeker als huisartsen willen we die drempel helemaal niet voelen. Gelukkig zijn er witte jassen, handschoenen en mondkapjes om ons, maar vooral ook de patiënten te beschermen. We moeten er tenslotte, nog steeds, met zijn allen het beste van zien te maken. Ondertussen zijn we blij met de momenten die we wél met de patiënten hebben, zoals bij deze patiënt van Miranda:

Brede glimlach

Ik hoef alleen maar mijn hoofd om de hoek van de wachtkamer te steken en goedemorgen te zeggen. Hij is de enige patiënt in de wachtkamer, dus ik krijg een brede glimlach terug voor hij op staat om mij te volgen naar de spreekkamer. Bij de deur doe ik een stap achteruit, zodat hij alle ruimte heeft om de spreekkamer binnen te stappen.

Routine

Hij komt heel regelmatig voor zijn injectie met medicatie, daar heeft de coronacrisis bij hem gelukkig geen stokje voor weten te steken. Het enige verschil: de vijf minuten die hij normaal bij de assistente heeft, zijn omgezet in twintig minuten bij de huisarts. De routine zit er echter veel te goed in, dus hij loopt direct door naar de onderzoeksbank om zijn broek te laten zakken. De prik is zo gezet en als ik hem geen ruimte gaf, zou hij zo weer verdwijnen.

Pauzemoment

'U zult wel extra druk zijn dokter’, is zijn verontschuldiging voor het feit dat hij hiermee bij mij op spreekuur terecht is gekomen. Ik ben alleen maar blij om hem te zien. De afgelopen weken was hij soms de enige patiënt op een dag die de spreekkamer binnen wist te komen. Het zien van een patiënt was dan bijna alsof je een soort pauzemoment gegund kreeg tussen alle telefoontjes door.

Volgende week weer

We maken nog even kort een praatje en dan laat ik hem gaan. ‘Ik zie u gewoon weer volgende week’, zeg ik nu met de brede glimlach. Het spreekuur van de assistente begint dan misschien ook weer op te starten, maardeze patiënt ‘hou’ ik zolang het kan stiekem nog eventjes in mijn eigen agenda…