Huisartsen-blogduo Miranda en Eva: ‘Zal de wachtkamer ooit weer zo vol zitten als we gewend waren?’

‘Ben je thuis Eef? Mag ik even bij je komen mopperen?’ Een minuut later plof ik, Miranda, aan de eettafel neer, want stiekem had ik de afslag richting haar huis allang genomen. Het is halverwege de eerste week na de genomen coronamaatregelen, waardoor de huisartsenpraktijk praktisch gesloten is voor alle patiënten en we alles zoveel mogelijk telefonisch doen. 

Voelt niet goed

‘Ik vind er geen zak aan zo’, begin ik mijn relaas. Misschien speelt een gebrek aan slaap door de continue toestroom van mailtjes en updates een rol, maar op de een of andere manier voelt het allemaal (nog) niet goed. Ik voel me beperkt, door alle maatregelen kan ik niet ‘dokteren’ zoals ik gewend ben te doen.

Stiekem toch een hand

De angstige vrouw in mijn nachtdienst die suïcidale uitingen doet, lijkt zich ineens minder begrepen te voelen nu ik haar hand niet kan vastpakken. De vrouw die net totaal onverwacht haar man verloor en waarbij ik kom om te schouwen na een mislukte reanimatie; in mijn achterhoofd klinkt een stem dat ik haar eigenlijk de hand niet mag schudden. Laat staan dat ik mijn hand op haar schouder mag leggen. Ik doe het toch.

Afstand én saamhorigheid

Het is een vreemde paradox: aan de ene kant houden we letterlijk afstand van elkaar én onze patiënten, terwijl ondertussen door het hele land initiatieven ontstaan en het saamhorigheidsgevoel groter dan ooit lijkt.

Weken later

Inmiddels zijn we weken verder, weken waarin ontzettend veel gebeurd is. Wij hebben onszelf ook op een andere manier leren kennen. Blijkbaar dokteren wij voor een groot deel vanuit contact. Toen het directe contact met onze patiënten wegviel, bleken wij even ‘onthand’ te zijn, maar gelukkig ben je als huisarts meestal ook flexibel. En hoe fijn was het dat de patiënten zo begripvol waren, het is tenslotte niet niks als de voordeur van je huisarts ineens soort van gesloten is! 

Langzaam versoepelen 

We mogen nu langzaam onze spreekuren weer wat gaan uitbreiden, wat eigenlijk de laatste weken al wat gebeurd is. Hierbij moeten we uitkijken om niet te snel te willen; zal de wachtkamer ooit weer zo vol zitten als we gewend zijn? Voorlopig is dit in elk geval nog niet aan de orde, dus zullen we nog wel even vast zitten aan een strenger deurbeleid en blijft een groot deel van de dag aan de telefoon

Better safe than sorry

Vinden wij ook niet leuk, maar we moeten het eens zijn met premier Rutte. We verkiezen voorzichtigheid nog even boven spijt achteraf. Het blijft een puzzel, maar gelukkig houden we daarvan. Wij leggen gewoon nog wat stukjes op zijn plek en hopen ondertussen dat het geduld van onze patiënten nog niet op is. We doen ons best!