Blogger Thomas - 'Verpleegkundigen zijn zo erg bezig om continu sterk te zijn en er voor anderen te zijn, dat ze vergeten om voor zichzelf te zorgen'

Verpleegkundigen breken liever dan ze buigen

40% van de IC-verpleegkundigen ervaart klachten als angst, depressie of posttraumatische stress ten gevolge van hun werk. De conclusie van een onderzoek van het Radboudumc en Erasmus MC uit oktober 2021. Helaas is het onderwerp actueler dan ooit binnen de zorg.

Daarnaast zijn het verzuim en het verloop onder verpleegkundigen hoger dan ooit. 40% van de verpleegkundigen stopt binnen 2 jaar. In 2040 moeten 1 op de 4 mensen in de zorg werken.

Deze getallen noem ik niet om een doemscenario te schetsen, in tegendeel zelfs. Ik zie een heleboel lichten aan het einde van de tunnel. En een van die lichten is dat verpleegkundigen mogen gaan buigen in plaats van breken.

Dat ga ik aan je uitleggen.

Verpleegkundigen zorgen eerst voor anderen en daarna pas voor zichzelf. Daarnaast spreek ik veel verpleegkundigen die de regels ‘ik moet sterk zijn’ en ‘ik moet het alleen doen’ hebben. Waardoor ze niet toegeven dat ze hulp of steun nodig hebben. Heb jij dat ook?

Het is de hulp en steun die jij altijd aan anderen geeft. En die je dus aan jezelf mag geven.

Geen hulp vragen en accepteren is wat ik breken noem. Verpleegkundigen zijn zo erg bezig om continu sterk te zijn en er voor anderen te zijn, dat ze vergeten om voor zichzelf te zorgen. Ze willen alles alleen doen. Tot ze dat niet meer kunnen.

De vraag ‘hoe gaat het écht met je?’ wordt (te) weinig gesteld.

En 20% van de verpleegkundigen kunnen het alleen en doen dat ook. Als jij bij die 20% hoort, geweldig.

80% van het geheel houdt dit echter nog maximaal 2 maanden vol en valt vervolgens een heel eind terug. En dan moeten ze wel hulp vragen en accepteren. Omdat het te laat is. En die 80% vindt dat vreselijk, omdat ze veel hulp nodig hebben.

Heel eerlijk? Dat vind ik doodzonde. Waarom zou je wachten tot je breekt, omvalt, tot het te laat is, om wat hulp te accepteren? Wil je echt wachten tot je het tegendeel bewezen hebt?

Als je al weken huiduitslag hebt ga je ook naar de huisarts, toch? Voor een waarschijnlijk simpel, kortdurend behandeltraject?

Of hoop je dat het vanzelf beter wordt, verander je niks en ga je pas als je helemaal onder zit? En heb je veel meer last en eventueel jeuk ervan die je mogelijk veel meer pijn, tijd en geld kosten?

Je mag bij die eerste groep (willen) horen. Dat is de groep die buigt in plaats van breekt, tegen zichzelf en anderen zegt ‘hey het is oké om niet oké te zijn’, en zich laat helpen bij dit proces.

Misschien heb jij (ook) wel iets meegemaakt waar je nu over nadenkt of wat je moeilijk vindt om te delen en vind je het moeilijk om je kwetsbaar op te stellen. Omdat je altijd voor je patiënten of naasten wilt zorgen of omdat het eng, als falen of als zwakte voelt.

Je hoeft het echt niet alleen te doen. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Het is oké om hulp te accepteren en te vragen. Het is oké om af en toe te buigen.

Je patiënten/cliënten hebben ook hulp en ondersteuning nodig en die geef jij al te graag. Wat houdt je op dit moment tegen om net zo lief en behulpzaam te zijn voor jezelf als voor hen?

Ik wil je hier graag bij helpen.

Maandag 3 januari start ik met een groepsprogramma voor zorgverleners. Zo kan jij 2022 goed starten, meer voor jezelf kiezen en heb je eindelijk eens rust in je hoofd en je lijf. Voor slechts 99 euro krijg je de hele maand video’s en challenges en je maakt kans op een 1 op 1 coaching traject ter waarde van 1500 euro.